منشور جاوید جلد 12 صفحه 338

تصدیق کننده کلمه ای از جانب خدا ورهبر وخویشتن دار از تمایلات نفسانی است.

2_ زکریا ویحیی وعیسی والیاس هر کدام از صالحان هستند.

3_ای زکریا ما تو را به فرزندی که نام او یحیی است، بشارت می دهیم وبرای او قبلاً همتایی قرار ندادیم .

4_ای یحیی! کتاب (خدا) را به قوّه وقدرت بگیر وبه او در کودکی مقام نبوت وداوری دادیم.

5_ وما به او از راه لطف خاص خود، مهربانی به مردم، وطهارت نفسانی عطا کردیم واو فرد متقی وپرهیزگار بود.

6_ نسبت به پدر ومادر خود مطیع ونیکو کار بود وهرگز متکبر وخود خواه نبود.

7_ درود بر او در روزی که متولّد شد وروزی که می میرد وروزی که زنده برانگیخته می شود.

توضیح لغات

1_ سیّد: گفته شده از «ساد، یسود» به معنی ریاست ورهبری است واز آنجا که در رهبری تهذیب نفس شرط است، به هر انسان صاحب فضیلتی سیّد می گویند.

2_ حصور: بر وزن رؤوف، گرفته شده از حصر به معنی تضییق است؛ چنانکه می فرماید:«وَاحْصُروهُم»: «دایره را بر آنان تنگ کنید». مقصود در اینجا خویشتن داری از خواسته های نفسانی است.

3_ حنان: بروزن جبان بر گرفته از حنَّ به معنی شفقت ومحبت است؛ چون شفقت جدا از رحمت نیست. گاهی به معنی رحمت نیز به کار می رود واحتمال دارد که مقصود در جمله (وَ حَناناً منْ لَدُنَّا)رحمت باشد. یعنی به او از پیشگاه خود صفت رحمت بخشیدیم.