منشور جاوید جلد 12 صفحه 403

برد:«أماتَ المسیحَ أوّلاً ثمّ رَفعهُ».(1)

علّت نادرستی این تفسیر این است که جمله (بل رفعه اللّه) به عنوان ردّ قول یهود است که می گفتند: ما بر مسیح مسلّط شده، او را کشتیم وبه دار آویختیم. خدا در مقام رد می گوید:چنین نیست، ما او را نجات دادیم وبالا بردیم. در چنین شرایط گفتن اینکه او را میراندیم وبه نقطه دیگر منتقل کردیم، حالت ردّ نخواهد داشت.

ب:اینکه می گویند: مقصود رفع درجه اوست.(2) این تفسیر نیز با سیاق آیه سازگار نیست. موضوع آیه تسلّط وعدم تسلّط یهود بر مسیح است ودر مقام ابطال قول یهود فقط این می تواند صحیح باشد که بگوییم: او را از دست شما گرفته بالا بردیم. امّا اینکه ما بر درجات او افزودیم، ردّ قول یهود نیست وادعای آنان را ابطال نمی کند.

آیه سوّم

در آیه سوّم که پس از آیه دوّم آمده است، مسأله جدیدی مطرح شده است وآن این که:روزی اهل کتاب ایمان می آورند که عیسی را نکشته وبه دار نیاویخته اند واو از دست یهود جان به سلامت برد؛ چنانکه می فرماید:(وَ إنْ مِنْ أهْلِ الْکِتابِ إلاّ لَیُؤمِنَنَّ بِهِ قَبْلَ مَوْتِهِ وَ یَوْمَ القِیامَهِ یَکُونُ عَلَیْهِمْ شَهیداً)(نساء/159).

قبل از تفسیر آیه دو مطلب را یاد آور می شویم:

الف: لفظ «إنْ» در جمله (وَ إنْ مِنْ أهْلِ الْکِتابِ)نافیه است وجایگزین کلمه «ما» نافیه است. لفظ «أحَد» در تقدیر است وتقدیر آیه چنین است:«وَ إنْ أحدٌ