توحید و اسماء و صفات صفحه 7

دیگران در آورد؛ یا به جای خضوع و خشوع و بندگی، مرتکب اعمالی شود که نه تنها با شؤون مولایش سازگار نیست، موجب توهین و جسارت به اوست؛ لذا حضرت امام حسین (علیه السلام) می فرماید :

أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّ اللَّهَ جَلَّ ذِکْرُهُ مَا خَلَقَ الْعِبَادَ إِلَّا لِیَعْرِفُوهُ فَإِذَا عَرَفُوهُ عَبَدُوهُ فَإِذَا عَبَدُوهُ اسْتَغْنَوْا بِعِبَادَتِهِ عَنْ عِبَادَهِ مَا سِوَاه.(1)

ای مردم، خداوند متعال بندگان را نیافرید جز برای این که او را بشناسند و آن گاه که او را شناختند، عبادتش کنند و با عبادت او از بندگی دیگران بی نیاز گردند.

2_2. برتری معرفت خدا بر سایر معارف

کسی که با خداوند متعال آشنایی داشته و با او الفتی برقرار کرده است، به یقین، می داند که ارزش و کمال تمام اشیاء به اعتبار تقرّبشان به خداوند متعال است و هر چیزی که انسان را از خدای خود دور کند و مایه غفلت وی از او گردد، هیچ ارزشی ندارد.

خدای تعالی صاحب تمام نعمت ها و کمالات است. بدیهی است که ارتباط با صاحب کمالات و نعمت ها و آشنایی و نزدیکی به او، انسان را از هر کس و هر چیز دیگر بی نیاز می کند. جلوه ها و فریبندگی های این جهانی در چشم کسی که به او تقرّب یافته و همواره با اوست، بی اثر می شود.

کسی که خدای خویش را در کنار خود احساس می کند و با او انس و الفتی برقرار کرده است، ترس و وحشتی ندارد.

معرفت خداوند متعال، روشنایی، توانایی، سلامت و انس را جایگزین تاریکی ها، ناتوانی ها، بیماری ها و تنهایی ها می کند؛(2) چرا که ارتباط با خداوند