مبانی قرآنی خطبه ی فدکیه جلد 1 صفحه 100

برخی نیز با این تفاوت که حمد، تنها در ستایش سزاوار به کار می رود ولی مدح در ستایش های باطل نیز کاربرد دارد چون: «احثوا فی وجوه المداحین التراب»(1) این نیز پذیرفته نیست، زیرا حمد در مورد ستایش باطل نیز به کار رفته است چون:

وَ یُحِبُّونَ أَنْ یُحْمَدُوا بِما لَمْ یَفْعَلُوا2.

و نیز امیر پارسایان علی علیه السلام می فرماید:

«وَ أُبْتَلی بِحَمْدِ مَنْ أَعْطَانِی(2) ؛ و به ستودن کسی مبتلا شدم که به من عطایی ارزانی داشته».

و نیز می فرماید:

«وَ تَبْتَغِی فِی قَوْلِکَ لِلْعَامِلِ بِأَمْرِکَ أَنْ یُوَلِیَکَ الْحَمْدُ دُونَ رَبِّهِ...(3) ؛ تو از آن که سخنت را به کار بندد چشم داشت داری که تو را سپاس گوید و پروردگارش را به حساب نیاورد».

فقط حمد برای اوست

به هر روی، حمد و ستایش برای خداست و هر حمد و ستایشی از هر حامد و ستایش گری و برای هر محمود و ستایش شده ای که باشد در حقیقت حمد خدای سبحان است، جز او هیچ کس سزاوار حمد نیست او حمید محض و محمود علی الاطلاق است.

قرآن کریم سراسر عوالم هستی امکانی و این اقیانوس بی کرانه ی هستی را مخلوق خداوند سبحان دانسته و بدون شک چون هستی ممکن جلوه ای از اوست زیبا و نیکوست:

قُلِ اللّهُ خالِقُ کُلِّ شَیْ ءٍ5 و اَلَّذِی أَحْسَنَ کُلَّ شَیْ ءٍ خَلَقَهُ 6.

بنابراین هر چه به خلعت «شی» آراسته گردیده، که شامل سراسر عوالم و هستی امکانی است به لباس زیبایی و حسن آراسته است و چون حمد در برابر کمال، جمال و عطای نعمت

1- (1) بحار، ج 70، ص 294.
2- (3) نهج البلاغه، دکتر شهیدی، خطبه 225، ص 260.
3- (4) همان، خطبه 79، ص 58.