اصول و روش های حفظ قرآن صفحه 1

مقدمه

نور در قاموس بشریت، جلوه ای از همه پاکی ها و نشانه ای از رشد و هدایت و روزنه ای به سوی سعادت است. نور، زندگی است و شادابی، نور کمال است و جمال. نور اوج تمام خواسته های حقیقی انسان و تجلی رحمت بیکران الهی می باشد و قرآن، نور مطلق است: (...قَدْ جاءَکُمْ مِنَ اللّهِ نُورٌ وَ کِتابٌ مُبِینٌ) ؛ (1) زیرا سخن کسی می باشد که خود نور است: (اللّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ...) ؛ (2) نوری که محتاج هیچ چیز برای نورافشانی خود نیست، بلکه هرچه نور در عالمِ وجود است، رهین اوست. نوری است بر روی نور « نُورٌ عَلی نُورٍ» . هرگاه خدا بخواهد، پرتوهایی از این نور را در سینه بندگان خود قرار می دهد: (...وَ لکِنْ جَعَلْناهُ نُوراً نَهْدِی بِهِ مَنْ نَشاءُ مِنْ عِبادِنا...) 3 و آن کس که صاحب این نورِ فراگیر گردد؛ نورانی می شود، به کمال می رسد، رشد می یابد، خود باعث هدایت می گردد و در نهایت، رنگ الهی می یابد. آری، آن زمان است که به مقام نبوت می رسد، اما فقط به او وحی نمی شود.