عدل الهی صفحه 176

برخی انسان ها شفاعت کنند و از خدای تعالی عفو و بخشش آن ها را بخواهند. این اذن الهی هم در ناحیه کسانی که از این مقام بهره مند شده اند (شفاعت کنندگان) و هم در ناحیه شفاعت شوندگان، محدودیتی خاص دارد. محدودیتی که در ناحیه شفاعت کنندگان بود، گفته شد و معلوم شد که این اجازه به اشخاصی مخصوص در محدوده ای معیّن داده شده است؛ مثلاً مؤمن به قدر ایمانش شفاعت می کند و درجه ایمانش هر قدر بالاتر باشد، بیشتر می تواند شفاعت کند و پایین ترین مؤمنان از حیث برخورداری از حقّ شفاعت، درباره سی نفر می تواند شفاعت کند.

درباره شفاعت شوندگان هم مسلّم است که تنها کسانی مورد شفاعت قرار می گیرند که از شرک و کفر و انکار ولایت اولیای الهی و همین طور انکار شفاعت پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) به دور بوده باشند. رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) می فرماید :

وَ الَّذِی بَعَثَنِی بِالْحَقِّ بَشِیراً وَ نَذِیراً لَا یُعَذِّبُ اللَّهُ بِالنَّارِ مُوَحِّداً أَبَداً وَ إِنَّ أَهْلَ التَّوْحِیدِ یَشْفَعُونَ فَیُشَفَّعُون.(1)

سوگند به آن که مرا به حقّ، بشارت دهنده و انذار کننده مبعوث کرد، خداوند هیچ موحّدی را با آتش عذاب نمی کند و اهل توحید شفاعت می کنند و شفاعتشان قبول می شود.

نیز می فرماید :

شفاعتی لأمّتی مَنْ أحَبَّ أهلَ بَیْتی وَ هُمْ شِیعَتی.(2)

شفاعت من تنها به کسانی از امّتم می رسد که اهل بیتم را دوست بدارند و آنان شیعیان من هستند.

همچنین در مورد قدریّه که قائل اند خیر و شرّ به آنان تفویض شده است، می فرماید :