الغدیر همراه جلد 9 صفحه 78

عثمان این بود که او نخستین کسی بوده که از راه عدالت منحرف شد و به غیر حق حکم کرد. آنان کشته شدن در راه ولای امیر مؤمنان علی (علیه السلام) را پذیرفتند و زیر بار برائت از او نرفتند.

کسانی که قتل و شهادت برایشان نوشته شده بود به بسترهایشان رفتند و شربت شهادت را در راه عقیده و ایمان به گوارایی تمام نوشیدند.(1)

عبدالرحمان بن حسّان

پس از کشته شدن حجربن عدی و پنج تن از یاران او عبدالرحمن پسر حسّان و کریم پسر عفیف خثعمی به مأموران گفتند ما را هم به نزد معاویه بفرستید که همگی بر عقیدۀ حجر هستیم. آن ها را پیش معاویه آوردند. شمربن عبدالله خثعمی، از معاویه خواست پسر عفیف را بر او ببخشاید و او را آزاد کند. ولی او پس از یک ماه زندان و محرومیت از اقامت در کوفه آزاد شد. امّا عبدالرحمن در حضور معاویه دربارۀ عثمان چنین گفت: عثمان اولّین کسی است که درهای ظلم و ستم را گشود و درهای حق را لرزانید. معاویه گفت خود را کشتی.(2) بنگرید تعصّب برحق آن مرد متدین به چه اندازه بود که دربارۀ عثمان، آن هم در حضور طاغوت