امامت، غیبت، ظهور صفحه 33

1- 53. بحار الانوار: ج 51، ص 361، به نقل از غیبت طوسی و کمال الدین.

محمدصلی الله علیه وآله دارد، آن است که هدایت شده به هدایت او و سیر کننده به سیرت اوست».(1)

با توجه به این روایت و نظایر آن، زندگی حضرت مهدی علیه السلام در دوران غیبت به شکل طبیعی صورت می گیرد و حتّی مردم عادی نیز به دیدار او توفیق می یابند، اما از شناخت او ناتوان اند.

با این تفسیر، غیبت آن بزرگوار، فقط به عنوان «حجاب معرفت» و «مانع شناخت» مطرح می شود که آن هم بر دیده و دل مردم کشیده شده است نه بر وجود شریف او. و بدین ترتیب می توان گفت که هرگاه آن حجاب و مانع از چشم و سریره مردم برداشته شود (یرونه ویعرفونه) او را خواهند دید و خواهند شناخت.

ب) حضور مستور و مستمر

در فرازهایی از دعای ندبه می خوانیم:

«بِنَفْسِی أَنْتَ مِنْ مُغَیَّبٍ لَمْ یَخْلُ مِنَّا بِنَفْسِی أَنْتَ مِنْ نازِحٍ ما نَزَحَ عَنَّا؛(2) به جانم سوگند که تو آن نهان شده ای که بیرون از جمع ما نیستی، به جانم سوگند که تو آن دور شده ای که از ما دوری نداری».

تعبیر زیبای «نهان شده ای که همیشه با ماست» و «دور شده ای که به ما نزدیک است»، نویدبخش «حضور مستمرّ» امام زمان علیه السلام در جمع شیعیان و محبّین است.