1- جامع الاصول ابن اثیر - شرح صحیح بخاری ابن حجر.
شیخ: بر فرض که قائل به خطا شویم، چون عُمَر خلیفه ی پیامبرصلی الله علیه وآله بوده! برای حفظ دین و شریعت اجتهاد نموده پس به طور قطع قابل عفو و گذشت است!
واعظ: اولاً آن روز کجا خلیفه بوده، ثانیاً اجتهاد در مقابل نَصّ معنی ندارد. ثالثاً حفظ دین با حضور خود رسول اللَّه صلی الله علیه وآله به عهده ی کیست؟ رابعاً خطا در ضروریات دین به هیچ وجه مورد عفو و اغماض نخواهد بود.
قرآن می فرماید: «وَما کانَ لِمُؤْمِنٍ وَلامُؤْمِنَهٍ اِذا قَضَی اللَّهُ وَرَسُولُهُ اَمْراً اَنْ یکُونَ لَهُمُ الْخِیرَهُ مِنْ اَمْرِهِمْ وَمَنْ یعْصِ اللَّهَ وَرسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلالاً مُبِیناً»؛(1)
«هیچ مرد و زنی را اختیاری نیست که وقتی خدا و رسولش در کاری حکم کنند ، مخالفت نمایند و هر کس نافرمانی خدا و رسولش کند به گمراهی آشکاری افتاده است.»
شیخ: صلاح بینی خلیفه از کلام آخرش معلوم است که گفت: کتاب خدا برای ما کافی است.
واعظ: همین کلام دلیل عدم معرفت به قرآن و یا تعمّد به آزار رسول خداصلی الله علیه وآله و مانع شدن از عملی است که مخالف با خیال های آن ها بوده است؛ زیرا اگر معرفت کامل به قرآن داشتند، می دانستند که قرآن به تنهایی کفایت امور نمی نماید؛ زیرا قرآن، یگانه کتاب محکمی است که موجز و مجمل به بیان کلّیات احکام پرداخته است. و جزئیات آن موکول به بیان بیان کننده ای است؛ زیرا مطالب آن ناسخ است و منسوخ، محکم است و متشابه، عامّ است و خاص، مطلق است و مقید، و... .