امام شناسی و پاسخ به شبهات (امامت در حدیث) صفحه 256

1- 928. تهذیب تاریخ دمشق، ج 1، ص 445.

2- 929. جامع الاصول، ج 4، ص 45-47.

3- 930. النهایه فی الفتن و الملاحم، ج 1، ص 17و18.

4- 931. فرائد السمطین، ج 2، ص 147و148، ح 442-445.

5- 932. مجمع الزوائد، ج 5، ص 190.

6- 933. مطالب السؤول، ج 1، ص 27.

7- 934. الحاوی للفتاوی، ج 2، ص 85؛ تاریخ الخلفاء، ص 23؛ الجامع الصغیر، ج 2، ص 756، ح 9969.

8- 935. صواعق المحرقه، ص 20.

9- 936. کنز العمال، ج 6، ص 49، ح 14794.

10- 937. مسند ابویعلی، ج 8، ص 444، ح 5031.

11- 938. المعجم الکبیر، ج 10، ص 195، ح 10310.

12- 939. الکامل.

13- 940. المستدرک علی الصحیحین، ج 4، ص 501.

14- 941. فیض القدیر، ج 2، ص 458، ح 2297.

15- 942. تعجیل المنفعه، ص 538.

16- 943. المنهاج، ج 12، ص 201.

26 - ابن حجر.(1)

27 - قسطلانی.(2)

28 - ابونعیم اصفهانی.(3)

29 - خطیب بغدادی.(4)

30 - ذهبی.(5)

31 - قندوزی.(6)

32 - سید علی همدانی.(7)

33 - ابن حبان.(8)

34 - حاکم حسکانی.(9)

35 - ابن عساکر.(10)

دلالت حدیث

از مجموعه روایات «دوازده خلیفه» استفاده می شود که این حدیث در ضمن خطبه مهمی بوده که رسول اکرم صلی الله علیه وآله آن را در اواخر عمر خود ایراد فرموده است. و بنابر نقل برخی دیگر از روایات، خطبه در سرزمین عرفات در حجه الوداع ایراد شده است؛ خطبه ای که پیامبر صلی الله علیه وآله در آن، وصیت معروف خود که همان تمسک به کتاب و عترت بوده را ذکر کرده است. وصیتی که از آن به خوبی حتمی بودن وجود مردی از اهل بیت در کنار قرآن که اهلیت برای تمسک داشته باشد، استفاده می شود. این عترت همان امامان معصومی هستند که پیامبر اولین نفر از آنان را در همان حجه