امام شناسی و پاسخ به شبهات (امامت در حدیث) صفحه 502

1- 1984. مناقب الامام امیرالمؤمنین، ص 156، ح 189 و 157، ح 190 و 161، ح 192 و 163 ح 193 و 164 ح 194 و 195.

2- 1985. تاریخ بغداد، ج 8، ص 382، رقم 4489 و ج 9، ص 369.

3- 1986. شرح نهج البلاغه، ج 4، ص 221.

4- 1987. المناقب، ص 107و108.

5- 1988. تاریخ مدینه دمشق، ج 24، ص 254و246و247و248.

6- 1989. اسد الغابه فی معرفه الصحابه، ج 4، ص 30 و ج 6، ص 339.

7- 1990. تذکره الخواص، ص 44.

8- 1991. کفایه الطالب، ص 155.

9- 1992. الریاض النضره، ج 2، ص 103؛ ذخائر العقبی، ص 61.

10- 1993. تحفه الأشراف بمعرفه الأطراف، ج 1، ص 94، ح 228.

11- 1994. تاریخ الاسلام، مجلد عهد خلفاء راشدین، ص 633؛ سیر اعلام النبلاء، ج 13، ص 32؛ تلخیص المستدرک، ذیل مستدرک، ج 3، ص 130؛ میزان الاعتدال، ج 2، ص 14 و ج 3، ص 58.

12- 1995. مشکاه المصابیح، ج 3، ص 1721، ح 6085.

13- 1996. المواقف، ج 2، ص 615.

21 - ابراهیم بن محمّد بن مؤید جوینی.(1)

22 - اسماعیل بن عمر بن کثیر دمشقی.(2)

23 - جمال الدین محمّد بن یوسف زرندی حنفی.(3)

24 - نورالدین علی بن ابوبکر هیثمی.(4)

25 - کمال الدین محمد بن عیسی شافعی.(5)

26 - ابن حجر عسقلانی.(6)

27 - ابن صبّاغ مالکی.(7)

28 - بدرالدین ابومحمّد محمود بن احمد عینی.(8)

29 - عبدالرحمن بن عبدالسلام صفوری.(9)

30 - علاءالدین علی بن متقی بن حسام هندی.(10)

31 - منصور علی ناصف.(11)

32 - علی بن ابی ابوبکر هیثمی.(12)

اعتبار حدیث

این حدیث از جهات متعدّدی معتبر است:

1 - کثرت طرق و راویان آن از جمله مواردی است که موجب ظنّ نزدیک به یقین به صدق راویان آن و اطمینان به صدور آن از پیامبرصلی الله علیه وآله است؛ زیرا محال است که این تعداد نفر، بر کذب و دروغ اجتماع کنند.