امام شناسی در قرآن و پاسخ به شبهات صفحه 106

أَبَتِ إِنِّی قَدْ جاءَنِی مِنَ الْعِلْمِ ما لَمْ یأْتِکَ فَاتَّبِعْنِی أَهْدِکَ صِراطاً سَوِیاً}؛(1) «در این کتاب، ابراهیم را یاد کن، که او بسیار راستگو، و پیامبر [خدا] بود... ای پدر! دانشی برای من آمده که برای تو نیامده است؛ بنابر این از من پیروی کن، تا تو را به راه راست هدایت کنم!.»

و نیز می فرماید: { قالُوا سَمِعْنا فَتی یذْکُرُهُمْ یقالُ لَهُ إِبْراهِیمُ ؛(2) «[گروهی گفتند: «شنیدیم نوجوانی از [مخالفت با بت ها سخن می گفت که او را ابراهیم می گویند.»

از این آیات استفاده می شود که حضرت ابراهیم علیه السلام در سنین جوانی به مقام رسالت و نبوّت مبعوث شده است.

همان گونه که از ظاهر آیه استفاده می شود که حضرت، هنگام درخواست مقام امامت از خدا برای ذریه و نسلش دارای فرزند بوده یا - حدّاقلّ - می دانسته که فرزنددار خواهد شد.

و نیزا ز آیه { اَلْحَمْدُ للَّهِ الَّذِی وَهَبَ لِی عَلَی الْکِبَرِ إِسْماعِیلَ وَإِسْحاقَ ؛(3) «حمد خدای را که در پیری، اسماعیل و اسحاق را به من بخشید.»

و نیز آیه: { أَ بَشَّرْتُمُونِی عَلی أَنْ مَسَّنِی الْکِبَرُ فَبِمَ تُبَشِّرُونَ ؛(4) «گفت: آیا به من [چنین بشارت می دهید با این که پیر شده ام؟! به چه چیز بشارت می دهید؟!.»

از این آیات استفاده می شود که امامت حضرت ابراهیم علیه السلام بعد از مقام و مرتبه نبوّت و رسالت او بوده است.

امامت منصبی الهی

خداوند متعال در آیه «ابتلاء» جعل و نصب امامت را به خودش نسبت داده است آنجا که فرمود: { إِنِّی جاعِلُکَ . از این عبارت استفاده می شود که جعل و نصب امام تنها به امر خداوند است. همان گونه که از آیات دیگر نیز این معنا استفاده می شود آنجا که