امام شناسی در قرآن و پاسخ به شبهات صفحه 125

1- 303. منهاج السنه، ج 3، ص 277.

2- 304. الریاض النضره، ج 1، ص 216.

3- 305. نهج الحق، ص 168.

4- 306. سوره یونس، آیه 35.

وجه تعبیر به احقیت

خداوند متعال در آیه مورد بحث برای ترجیح، تعبیر به احقیت و سزاوارتر (از افعل التفضیل است) کرده که دلالت بر مطلق رجحان دارد نه تعیین و انحصار، در حالی که متابعت کسی که به حقّ هدایت می کند - که در مورد آیه خداوند است - حقّ بوده و متعین است نه سزاوارتر، و غیر از خداوند کسی بهره ای از حقّ ندارد.

در جواب این پرسش می گوییم: این گونه تعبیر به جهت این است که مشرکان را وادار به پذیرش مطلب نموده، بدون آن که عصبیت آنان را برانگیخته و آنان را تحریک کند؛ زیرا در صورت باطل خواندن آنان و حقّ مطلق نامیدن خود، هرگز تن به مناظره نخواهند داد.

بررسی روایات

بررسی روایات

با مراجعه به روایات فریقین پی می بریم که تأکید فراوانی بر موضوع امامت شخص برتر شده است.

الف) روایات عامه

1 - پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله فرمود: «هر کس شخصی را بر ده نفر بگمارد در حالی که می داند در میان آن ده نفر، برتر از او وجود دارد، خدا و رسول و آن جماعت مسلمانان را فریب داده است.»(1)

2 - احمد بن حنبل به سند خود از ابن عباس روایت کرده که گفت: «هرکس فردی را سرپرست جماعتی قرار دهد در حالی که می داند در میان آنان کسی وجود دارد که بیشتر مورد رضای خداوند است به خدا و رسول او و مؤمنین خیانت کرده است.»(2)

3 - باقلانی در حدیثی از پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله نقل کرده که فرمود: «افضل مردم باید امامت را بر عهده گیرد.»(3)