امام شناسی در قرآن و پاسخ به شبهات صفحه 136

1- 331. سوره احقاف، آیه 12.

2- 332. سوره اعلی، آیه 19.

3- 333. سوره بقره، آیه 124.

تقریر دوم

الف) خداوند سبحان قرآن را بیان هر چیزی می داند، آنجا که می فرماید: { تِبْیاناً لِکُلِّ شَی ءٍ}؛(1) «بیانگر همه چیز.»

و نیز می فرماید: {هذا بَیانٌ لِلنّاسِ ؛(2) «این، بیانی است برای عموم مردم.»

و نیز می فرماید: { وَلا رَطْبٍ وَلا یابِسٍ إِلّا فِی کِتابٍ مُبِینٍ ؛(3) «و هیچ تر و خشکی وجود ندارد، جز این که در کتابی آشکار [در کتاب علم خدا] ثبت است.»

ب) از طرف دیگر می فرماید: { وَأَنْزَلْنا إِلَیکَ الذِّکْرَ لِتُبَینَ لِلنّاسِ ما نُزِّلَ إِلَیهِمْ ؛(4) «و ما این ذکر [قرآن را بر تو نازل کردیم، تا آنچه به سوی مردم نازل شده است برای آن ها روشن سازی.»

نتیجه این که: قرآن که امام و هادی صامت است، برای سعادت بشر کافی نیست بلکه احتیاج به امام و هادی ناطق نیز هست و گفتار عمر بن خطاب «حسبنا کتاب اللَّه» نادرست است.