امام شناسی در قرآن و پاسخ به شبهات صفحه 205

1- 538. سیراعلام النبلاء، ج 13، ص 247-264.

2- 539. تقریب التهذیب، ج 1، ص 419.

3- 540. تقریب التهذیب، ج 2، ص 110.

4- 541. تقریب التهذیب، ج 2، ص 287.

5- 542. تقریب التهذیب، ج 1، ص 318.

6- 543. جامع البیان، ج 6، ص 186.

7- 544. الأنساب، سمعانی، ج 55، ص 585.

8- 545. تقریب التهذیب، ج 1، ص 90.

- عتبه بن ابی حکیم از رجال مسلم و بخاری است و ابن حجر او را «صدوق» توصیف کرده است.(1)

5 - روایت حاکم

حاکم نیشابوری از ابو عبداللَّه محمّد بن عبداللَّه صفّار، از ابو یحیی عبدالرحمن بن محمّد رازی، از محمد بن یحیی بن ضریس، از عیسی بن عبداللَّه بن عبیداللَّه بن عمر بن علی بن ابی طالب علیه السلام، از عبداللَّه پدرش، از عمر بن علی بن ابی طالب علیه السلام از امام علی علیه السلام نقل کرده که این آیه { إِنَّما وَلِیکُمُ اللَّهُ...} بر رسول خداصلی الله علیه وآله نازل شد، حضرت از خانه خارج شده و به مسجد آمدند. مردم در حال رکوع و قیام نماز بودند، حضرت نماز به جای آورد. در آن هنگام سائلی پیدا شد، حضرت به او فرمود: ای سائل آیا کسی به تو چیزی داد؟ او گفت: کسی به جز این راکع - علی علیه السلام - انگشتر خود را به من عطا نفرمود.(2)

- محمّد بن عبداللَّه صفار کسی است که به تعبیر ذهبی، شیخ، امام، محدّث و الگو توصیف شده است.(3)

- عبدالرحمن بن محمّد؛ از حفاظ مشهور بوده و بنابر تعبیر ذهبی، علامه و مفسر بوده است. و ابوالقاسم طبری او را از کسانی دانسته که ظرف علم بوده اند.(4)

- محمد بن یحیی بن ضریس؛ کسی است که مطابق نصّ ابن ابی حاتم «صدوق» بوده است.

- عیسی بن عبداللَّه؛ ابن حبان او را در بین ثقات ذکر کرده است.(5)

- محمد بن عمر از رجال صحاح ستّه به شمار می آید.(6)