امام شناسی در قرآن و پاسخ به شبهات صفحه 28

1- 59. کافی، ج 1، ص 198 - 203.

2- 60. سوره بقره، آیه 124.

3- 61. سوره ابراهیم، آیه 39.

از اینجا استفاده می کنیم که امامت حضرت ابراهیم بعد از نبوّت او بوده است؛ یعنی بعد از آن که از امتحانات پیاپی سرافراز بیرون آمد، خداوند متعال او را به درجه ای عالی تر نایل کرد که همان هدایت و دستگیری ظاهری و باطنی و تکوینی بشر است. مقام نبوّت، تنها مقام اخبار از خداوند متعال است، امّا کسی که می خواهد مردم را دستگیری کند، به قابلیت های دیگری نیاز دارد.

امام در اطلاقات قرآنی

امام در اطلاقات قرآنی

در قرآن کریم سه نوع معنا برای لفظ «امام» به کار رفته است:

1 - اطلاق امام برای برخی از انسان ها

خداوند متعال می فرماید: { وَإِذِ ابْتَلی إِبْراهِیمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّی جاعِلُکَ لِلنّاسِ إِماماً...}؛(1) «به یاد آر هنگامی که خداوند ابراهیم را به اموری چند امتحان کرد و او همه را به جای آورد. خداوند به او گفت: من تو را به پیشوایی برگزیدم....»

2 - اطلاق امام بر کتاب آسمانی

در این زمینه می فرماید: { وَمِنْ قَبْلِهِ کِتابُ مُوسی إِماماً وَرَحْمَهً}؛(2) «و پیش از آن، کتاب موسی که پیشوا و رحمت بود.»

3 - اطلاق امام بر لوح محفوظ

خداوند می فرماید: { وَکُلَّ شَی ءٍ أَحْصَیناهُ فِی إِمامٍ مُبِینٍ ؛(3) «و همه چیز را در کتاب آشکار کننده ای بر شمرده ایم.»

اقوال در نوع وجوب امامت

اقوال در نوع وجوب امامت

اکثریت قاطع مذاهب و متکلّمان اسلامی امامت را واجب می دانند، اگرچه در