امام شناسی در قرآن و پاسخ به شبهات صفحه 293

1- 923. روح المعانی، ذیل آیه «خیر البریه.»

پاسخ: اوّلاً: آیه اشاره به بهترین مردم بعد از رسول خدا صلی الله علیه وآله دارد. و لذا رسول خدا صلی الله علیه وآله تخصّصاً خارج است.

ثانیاً: مطابق برخی از ادله؛ همچون آیه «مباهله» و حدیث «طیر» و حدیث «نور» امام علی علیه السلام نفس پیامبر صلی الله علیه وآله در جمیع فضایل است، و بین آن دو جدایی نیست تا دلالت بر برتری امام علی علیه السلام بر پیامبر صلی الله علیه وآله داشته باشد.

ثالثاً: برای «خیر البریه» شدن، قرآن چند صفت ذکر کرده است که یکی از آن ها ایمان به خدا و رسول گرامی اسلام صلی الله علیه وآله است. پس امام علی علیه السلام به جهت ایمان به رسالت پیامبر اسلام به مقام «خیر البریه» بودن رسیده است.

رابعاً: پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله خطاب به امت خود کرده و آن ها را به پیروی از خیر البریه؛ یعنی حضرت علی علیه السلام دعوت می کند. واضح است که مردم را دعوت می کند که بعد از وفاتش حضرت علی علیه السلام را که بهترین فرد روی زمین است، متابعت کنند.

2 - شیعه یعنی محبّ!!

ابن حجر مکی در «الصواعق المحرقه» بعد از نقل برخی از این احادیث می گوید: «شیعیان علی علیه السلام همان اهل سنّتاند؛ زیرا آن ها هستند که علی را آن طور که خدا و رسول فرمان داده دوست دارند، و اما غیر از اهل سنّت همه دشمنان علی می باشند؛ زیرا محبّتی که خارج از شرع بوده و از راه هدایت انحراف دارد در حقیقت بزرگ ترین دشمنی است، و به همین جهت است که سبب هلاکت آن ها می شود....»(1)

پاسخ: اوّلاً: ایشان کلمه «شیعه» را به محبّ معنا کرده است در حالی که این معنا با کلمه شیعه سازگاری ندارد، شیعه در لغت به معنای پیرو است.

ثانیاً: این معنا با معنای اصطلاحی «شیعه» نیز سازگاری ندارد؛ زیرا شیعه در اصطلاح به گروهی اطلاق می شود که از اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام پیروی کرده و قائل به امامت و وصایت آن ها می باشند.