امام شناسی در قرآن و پاسخ به شبهات صفحه 301

1- 939. مسند احمد، ج 3، ص 145 ؛ سنن ابی داوود، ج 3، ص 198.

2- 940. اصول مذهب الشیعه، ج 1، ص 65 - 67.

پاسخ: هدف ما از تألیف این کتاب، اثبات این مطلب است که روایاتی را که شیعه برای اثبات حقّانیت تشیع و امامت و خلافت و وصایت حضرت علی علیه السلام و اولاد معصوم او دارد، همگی صحیح بوده و از میزان معتبر نزد اهل سنّت برخوردار است.

ما درصدد اثبات این مطلب هستیم که آیاتی، از قبیل آیه ولایت و آیه تطهیر و آیه اکمال و تبلیغ و انذار و... و نیز احادیثی؛ از قبیل حدیث غدیر، ولایت، ثقلین، دوازده خلیفه، سفینه و امان و ده ها حدیث دیگر، همگی مطابق موازین رجالی و حدیثی اهل سنّت صحیح بوده و لذا اهل سنّت باید به معنا و مضمون آن ها ملتزم شوند. و این معنا را در طول مباحث خود در این کتاب دنبال کرده و به اثبات رسانده ایم.

7 - هیچ یک از صحابه عقیده شیعه را نداشت!!

دکتر قفاری هم چنین می گوید: «آنان گمان کرده اند که شیعه، از عمّار و ابوذر و مقداد تشکیل شده است. آیا آنان به عقیده ای از عقاید شیعه؛ از قبیل ادعای نصّ، تکفیر شیخین (ابوبکر و عمر) و بیشتر صحابه و اظهار برائت و سبّ و کراهت از آن ها معتقد بودند؟ هرگز، هیچ یک از این امور درباره آنان واقعیت ندارد....»(1)

پاسخ: اوّلاً: همان گونه که اشاره کردیم نصّ از جانب خداوند و رسول او برای امامت حضرت علی علیه السلام است و با وجود این دو، احتیاج به تأیید دیگران نیست.

ثانیاً: ما اهل سبّ و فحش نسبت به هیچ یک از صحابه نیستیم.

ثالثاً: همان گونه که اشاره شد، مورّخین تصریح دارند که اوّل لقبی که به عنوان یک مذهب در زمان رسول خدا صلی الله علیه وآله ظاهر شد، لقب شیعه بود. این کلمه لقب چهار نفر از صحابه به نام ابوذر، سلمان، مقداد و عمار بوده است.

مورّخین نقل کرده اند که جماعتی از صحابه از بیعت ابوبکر سرباز زده و به دفاع از حضرت علی علیه السلام در خانه ایشان تحصّن نمودند؛ از قبیل: عباس بن عبدالمطلّب، فضل بن عباس، عتبه بن ابولهب، سلمان فارسی، ابوذر غفاری، عمّار یاسر،