امام شناسی در قرآن و پاسخ به شبهات صفحه 38

1- 100. اللمحات، ص 166.

2- 101. المباحث المشرقیه، ج 2، ص 516.

3- 102. الحکمه المتعالیه، ج 7، ص 111.

4- 103. سوره آل عمران، آیه 101.

عالم غیب و وحی خبر می دهد... و از آنجا که با عالم بشریت در ارتباط است ابلاغ پیام آسمانی می کند و مسلّماً وجودش با سایر موجودات آسمانی فرق دارد.

بیان دوم

خداوند که برای کمال یابی هر موجودی که در این عالم رنگ هستی می گیرد همه نوع ابزار ضروری و غیر ضروری را در اختیارش گذاشته تا به کمال برسد، چگونه ممکن است انسانی که در دامان همین طبیعت است از این قانون استثنا شود و ارتقای معنوی او نادیده گرفته شود؟

شیخ الرئیس می گوید: «واگذاشتن انسان ها و انظارشان به خودشان، کار درستی نیست؛ چون مایه اختلاف می شود و هر کسی هر چیزی را که به سودش باشد عدل و چیزی را که به ضررش باشد ظلم می پندارد. پس نیاز به امام که مایه بقا و پیدایش وجود انسان ها است بسیار شدیدتر است تا نیاز به رویانیدن موی کناره های چشم (پلک و مژه) و ابروان و گود کردن کف پاها و چیزهای دیگر که منافعشان در استمرار اصل وجود بشر دخالت ندارد. پیدایش و وجود انسان صالح که وضع قانون و اجرای عدالت کند امری ممکن است. پس درست نیست که عنایت الهی آن منافع جزئی را تأمین کند امّا از این منافع اساسی غفلت کند. و درست نیست که خداوند و ملائکه نیازهای ابتدایی بشر را بدانند ولی نیازهای اساسی را ندانند. و درست نیست چیزهایی که در تشکیل و پیدایش نظام خیر ممکن و ضروری است و خدا هم می داند، با این حال آن ها را خلق نکند. و چگونه ممکن است که وجودهای متعلِّق و مبنی باشد امّا وجود متعلَّق و مبنا نباشد.»(1)