امام شناسی در قرآن و پاسخ به شبهات صفحه 402

1- 1224. مناقب ابن مغازلی، ص 134.

2- 1225. شواهد التنزیل، ج 1، ص 307 و 308.

حضرت علی علیه السلام در خطبه ای می فرماید: «... ولقد کنت أتّبعه اتّباع الفصیل أثر أمّه، یرفع لی فی کلّ یوم من أخلاقه علماً، ویأمرنی بالاقتدآء به. ولقد کان یجاور فی کلّ سنه بحِرآء فأراه ولا یراه غیری ولم یجمع بیت واحد یومئذ فی الإسلام غیر رسول اللَّه صلی الله علیه وآله وخدیجه وأنا ثالثهما. أری نور الوحی والرساله وأشمّ ریح النبوّه. ولقد سمعت رنّه الشیطان حین نزل الوحی علیه صلی الله علیه وآله فقلت: یا رسول اللَّه! ما هذه الرنّه؟ فقال: هذا الشیطان قد آیس من عبادته. أنّک تسمع ما أسمع وتری ما أری إلّا أنّک لست بنبی ولکنّک لوزیر وأنّک لعلی خیر...»؛(1) «... من در پی او بودم - در سفر و حضر - چنان که بچّه شتری در پی مادر. هر روز برای من از اخلاقِ خود نشانه ای بر پا می داشت و مرا به پیروی از آن می گماشت. هر سال در «حراء» خلوت می گزید، من او را می دیدم و جز من کسی وی را نمی دید. آن هنگام، اسلام در هیچ خانه ای جز خانه ای که رسول خدا و خدیجه در آن بود، راه نیافته بود، من سوّمین آنان بودم، روشنایی وحی پیامبرصلی الله علیه وآله را می دیدم و بوی نبوّت را استشمام می کردم. من هنگامی که وحی بر او فرود آمد، آوای شیطان را شنیدم، گفتم: ای فرستاده خدا! این آوا چیست؟ فرمود: این شیطان است و از این که او را نپرستید نومید و نگران است. همانا تو می شنوی آنچه را من می شنوم و می بینی آنچه را من می بینم، جز این که تو پیامبر نیستی و وزیر هستی و به راه خیر می روی....»

سؤال دوم

سؤال دیگری که مطرح است این که: چگونه گواهی و شهادت کسی که از متابعین پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله است در ردّ کفّاری که در نبوّت آن حضرت شک دارند نزد آنان پذیرفته می شود؟

پاسخ: اوّلاً: آیه مورد بحث گویا اشاره به این نکته دارد که اگر کافران، نبوّت پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله را انکار می کنند مشکلی ایجاد نمی کند؛ زیرا خداوند و حضرت علی علیه السلام به نبوّت او گواهی می دهند، و شهادت این دو برای اثبات نبوّت آن حضرت و تأیید ایشان کافی است.