امام شناسی در قرآن و پاسخ به شبهات صفحه 429

1- 1313. سوره توبه، آیه 26.

2- 1314. سوره فتح، آیه 26.

آیه مباهله

آیه مباهله

از جمله آیاتی که اشاره ای به فضایل اهل بیت علیهم السلام دارد، آیه معروف به «مباهله» است. خداوند متعال خطاب به پیامبرش می فرماید: { فَمَنْ حَاجَّکَ فِیهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَأَبْناءَکُمْ وَنِساءَنا وَنِساءَکُمْ وَأَنْفُسَنا وَأَنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَی الْکاذِبِینَ ؛(1) «هر گاه بعد از علم و دانشی که [درباره مسیح ]به تو رسیده [باز] کسانی با تو به محاجّه و ستیز برخیزند به آن ها بگو: بیایید ما فرزندان خود را دعوت کنیم، شما هم فرزندان خود را، ما زنان خویش را دعوت نماییم، شما هم زنان خود را، ما از نفوس خود دعوت کنیم، شما هم از نفوس خود، آن گاه مباهله کنیم، و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم.»

اینک در صدد بررسی روایات وارده در شأن نزول آیه بر می آییم تا این فضیلت را در حقّ اهل بیت علیهم السلام به اثبات رسانده و به شبهات مخالفان پاسخ دهیم.

مباهله در لغت و عرف

واژه «مباهله» مشتق از ماده «بهل» است. جمله «بَهَلَهُ اللَّه» به معنای لَعَنَهُ اللَّه آمده است. و مباهله به معنای لعنت کردن بر یکدیگر است. برخی در توضیح این واژه آورده اند که مباهله، تضرّع وابتهال و لابه است. ابتهال گاه برای دفع بلا است و زمانی برای نزول بلا.(2)