امام شناسی در قرآن و پاسخ به شبهات صفحه 432

1- 1320. صحیح مسلم، ج 7، ص 120.

2- 1321. صحیح ترمذی، ج 5، ص 596، کتاب المناقب، مناقب علی علیه السلام.

3- 1322. مستدرک حاکم، ج 3، ص 150.

4- 1323. جامع البیان، ج 3، ص 212 و 213.

امیر المؤمنین علیه السلام را که به حکم خداوند - عزّ وجلّ - نفس او به حساب می آمد دعوت نمود. و به تحقیق ثابت شده که احدی از خلق خدا جلیل تر و افضل از رسول خدا صلی الله علیه وآله نیست، پس واجب است که احدی افضل از نفس رسول خدا صلی الله علیه وآله به حکم خداوند - عزّ وجلّ - نباشد....»(1)

دلالت آیه

مفسّران اجماع کرده اند بر این که مقصود از «ابناءنا» امام حسن و امام حسین علیهما السلام و «انفسنا» امام علی علیه السلام و «نساءنا» حضرت زهراعلیها السلام است. در این آیه خداوند متعال حضرت علی علیه السلام را به عنوان نفس رسول خداصلی الله علیه وآله معرفی کرده است، و مقصود از آن مساوات در فضایل است، و این آیه بهترین دلیل بر علوّ شأن و مرتبه امیر المؤمنین است؛ زیرا از طرفی حکم به مساوات او با رسول خدا صلی الله علیه وآله در کمالات شده و از طرف دیگر مقام و منزلت او به حدّی رسیده است که پیامبر صلی الله علیه وآله هنگام مباهله و نفرین بر اهل کتاب از دعای او کمک گرفته و او را در اجابت دعای خود سهیم دانسته است.

راویان حدیث از صحابه

عده ای از صحابه تصریح به نزول آیه مباهله در شأن پنج تن کرده اند؛ از قبیل:

1 - امام امیر المؤمنین علیه السلام

2 - عبداللَّه بن عباس

3 - جابر بن عبداللَّه انصاری

4 - سعد بن ابی وقّاص

5 - عثمان بن عفّان

6 - سعید بن زید