امام شناسی در قرآن و پاسخ به شبهات صفحه 482

1- 1435. سوره آل عمران، آیه 123.

2- 1436. الجامع لأحکام القرآن، ج 1، ص 480.

3- 1437. فصل الخطاب، ص 183.

4- 1438. سوره مائده، آیه 48.

فضایل و مناقب آن هاست، و خداوند از امامت آنان سخنی به میان نیاورده است.

این دیدگاه جمهور اهل سنّت است که ضعف آن در بررسی تطبیقی آیات ولایت، بیان شده است.

ج) دیدگاه معتدل

این دیدگاه جمهور متکلّمان، مفسّران، و محدثان شیعه است. آنان بر این باورند که هر چند نام اهل بیت علیهم السلام به طور صریح در قرآن نیامده است، لیکن خداوند آیاتی متعدد درباره پیشوایی اهل بیت - به ویژه امام علی -علیهم السلام و مناقب آنان نازل کرده است و پیامبر خدا صلی الله علیه وآله که مبین و معلّم آیات خدا است، آن ها را به طور صریح و روشن برای امّت بیان کرده است، به گونه ای که اگر جهالت ها و عنادها رخت بربندد برای همگان این مطلب روشن و هویدا خواهد شد.

در منابع فریقین روایاتی به چشم می خورد که دلالت بر حجم عظیمی از آیات قرآن درباره اهل بیت علیهم السلام دارد.

حکمت عدم تصریح

ممکن است کسی سؤال کند: گرچه به طور اجمال ذکری از اهل بیت مخصوصاً امام علی علیه السلام در قرآن شده است، ولی چرا به طور صریح و شفاف اسامی آنان در قرآن نیامده است تا هر گونه شک و شبهه ای را از میان بردارد؟ در اینجا به جواب هایی اشاره می کنیم:

1 - قرآن کریم، کتابی است آسمانی که در آن کلیات اموری که متکفّل سعادت بشر در دنیا و آخرت است بیان گردیده، و شرح اسرار و دقایق و حقایق و جزئیات آن به نبی اکرم اسلام صلی الله علیه وآله واگذار گردیده است. همان طور که تفصیل همه آیات در تمامی ابواب به عهده آن حضرت محوّل شده، تشریح آیات امامت نیز به او واگذار شده است. خداوند متعال گفتار رسول خود را به طور مطلق امضا کرده است، آنجا که