امام شناسی در قرآن و پاسخ به شبهات صفحه 50

1- 119. سوره مائده، آیه 6.

پاسخ: دلیل فوق مبنی بر آن است که «دین» را در آیه به احکام شرعی فرعی تفسیر کرده، و «اکمال» در دین را به معنای بیان آن ها بدانیم، در حالی که این معنا از جهاتی قابل خدشه است:

الف) عموم مفسّران شیعه و برخی از محققین سنی معتقدند که آیه در روز غدیر خم در حجه الوداع نازل شده است، در حالی که بعد از آن روز تا وفات پیامبر صلی الله علیه وآله احکام و فرایض بسیاری از جانب خداوند بر پیامبر صلی الله علیه وآله نازل شد؛ همانند احکام کلاله که در آخر سوره نساء آمده و نیز آیات ربا که در سوره بقره وارد شده است.

ب) کلمات به کار برده شده در آیه - مأیوس شدن کفار، اکمال دین، اتمام نعمت - با ادعای آنان سازگاری ندارد؛ چون تبیین پاره ای از احکام در حجه الوداع منجرّ به مأیوس شدن کفار از دین اسلام نمی شود؛ زیرا چه بسیار از احکامی را که قبل از آن پیامبر صلی الله علیه وآله برای مردم بیان نموده بود و هرگز کفّار از اسلام و نابودی آن مأیوس نشده بودند... .

تنها احتمالی که در اینجا ممکن است مطرح شود این که اکمال دین و اتمام نعمت تنها به ولایت امیرالمؤمنین علیه السلام بوده است، و این تنها چیزی است که سبب شد مشرکان از طمع ها و قصدهای سوئی که نسبت به اسلام داشتند، مأیوس گردند.

نتیجه این که: از آیه شریفه فوق استفاده می شود که امامت از اصول دین است که سبب اکمال دین و اتمام نعمت است.

قول دوم: امامت از اصول مذهب

برخی از متأخرین از علمای شیعه معتقدند که امامت از اصول مذهب است، نه از اصول دین و نه از فروع دین. آنان بر مدّعای خود به وجوهی استدلال کرده اند:

1 - امامت تنها نزد پیروان مذهبی که به آن معتقدند، ثابت است و از آنجا که دیگران آن را با معنایی که شیعه از آن دارد قبول نمی کنند، لذا نمی توان آن را از اصول دین به حساب آورد.

پاسخ: این که امامت با معنای خاص آن نزد شیعه ثابت است نه دیگران، دلیل بر