امام شناسی در قرآن و پاسخ به شبهات صفحه 53

1- 121. کافی، ج 2، ص 406.

2- 122. معانی الأخبار، ص 202.

سلیم بن قیس می گوید: عرض شد: ای امیرمؤمنان! خبر ده ما را از کسی که در حقّ شما گناهی انجام نداده و با شما دشمنی و عداوتی ندارد ولی ولایت شما را نپذیرفته و از دشمنان شما تبرّی نجسته است و تنها می گوید: نمی دانم. در حالی که در این گفتارش صادق و راستگو است، حکم این دسته چیست؟

حضرت فرمود: اینان از آن 72 فرقه به حساب نمی آیند. همانا مقصود رسول خداصلی الله علیه وآله از 72 فرقه، ظالمین و ناصبی ها هستند، کسانی که خود را جلو انداخته اند و مردم را بر دین خود دعوت نموده اند. یک فرقه از آنان متدین به دین رحمت و 72 فرقه دیگر متدین به دین شیطانند... .

و امّا کسانی که عقیده به یکتایی خدا داشته و به رسول خدا ایمان آورده اند، ولی ضلالت و گمراهی دشمن ما را نشناخته و به دست نیاورده اند، و نصب و عداوت ما را در دل ندارند، و حلال و حرام خدا را تغییر نداده اند... آنان اهل نجاتند. و این طبقه بین مؤمنین و مشرکان، اکثریت مردم را تشکیل می دهند، و اینان اصحاب حساب و میزان و اعرافند. اینان اهل جهنمند که مورد شفاعت انبیا و ملائکه و مؤمنین قرار می گیرند. کسانی که از آتش دوزخ بیرون می آیند ولی به آن ها جهنّمی می گویند... .»(1)

قول سوم: امامت از اصول دین

علمای امامیه به جز برخی از متأخرین از آنان اتفاق کرده اند بر این که امامت اصلی از اصول دین است.

شیخ محمّدرضا مظفّر می فرماید: «ما معتقدیم که امامت اصلی از اصول دین است که ایمان، بدون اعتقاد به آن تمام نخواهد بود. و هرگز در آن نمی توان از پدران و اهل خود و مربّیان تقلید نمود، هرچند شخصیت های بزرگ و عظیم القدری باشند، بلکه واجب است نظر و تأمّل در امر امامت، همان گونه که در توحید و نبوّت واجب است... .

همان گونه که معتقدیم: امامت همانند نبوّت، لطفی است از جانب خداوند