امامت، ج 1، ص: 2 صفحه 254

بخش بیست و یکم تأویل مؤمنین و ایمان و مسلمین و اسلام بائمه و ولایت ایشان و تأویل کفار و مشرکین و کفر و شرک و جبت و طاغوت ولات و عزی و اصنام بدشمنان و مخالفین ایشان

ترجمه روایات

مناقب: ص 224- یزید بن عبد الملک از حضرت زین العابدین علیه السّلام نقل می کند که در مورد آیه بِئْسَمَا اشْتَرَوْا بِهِ أَنْفُسَهُمْ أَنْ یَکْفُرُوا بِما أَنْزَلَ اللَّهُ بَغْیاً بد

معامله ای در باره خود نموده اند که کفر می ورزند بآنچه خدا نازل کرده از روی ستم. فرمود یعنی منکر ولایت امیر المؤمنین و اوصیاء از فرزندانش شدند.

تفسیر قمی: فَالَّذِینَ آتَیْناهُمُ الْکِتابَ یُؤْمِنُونَ بِهِ کسانی که به آنها کتاب داده ایم ایمان می آورند باو، منظور آل محمّدند.

وَ مِنْ هؤُلاءِ مَنْ یُؤْمِنُ بِهِ یعنی از مسلمانان کسانی هستند که باو ایمان می آورند.

توضیح: منظور از فَالَّذِینَ آتَیْناهُمُ الْکِتابَ مؤمنین اهل کتاب هستند بعضی