امامت، ج 4، ص: 2 صفحه 2

شناخت آنگاه دلش را خدا بایمان آزمایش نموده و شرح صدر برای اسلام باو عنایت کرده و در این صورت است که عارف و بینا و مستبصر می شود. و هر که کوتاهی از این عرفان بنماید در حال شک و ارتیاب است. سلمان و ابا ذر! شناخت با نورانیت شناخت خدا است و شناخت خدا معرفت من است با نورانیّت این است همان دین خالص که خداوند میفرماید وَ ما أُمِرُوا إِلَّا لِیَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ حُنَفاءَ وَ یُقِیمُوا الصَّلاهَ وَ یُؤْتُوا الزَّکاهَ وَ ذلِکَ دِینُ الْقَیِّمَهِ.

میفرماید: دستور داده نشده بآنها مگر اینکه ایمان به نبوت حضرت محمّد آورند که همان دین حنیف محمدی ساده است این قسمت آیه «وَ یُقِیمُوا الصَّلاهَ» هر کس اقامه ولایت مرا کرده باشد نماز را بپای داشته است بپا داشتن ولایت من دشوار و سنگین است که تاب آن را ندارد مگر فرشته مقرب یا پیامبر مرسل یا بنده مؤمنی که خدا دلش را بایمان آزمایش کرده باشد.

فرشته اگر مقرّب نباشد تاب تحمل آن را ندارد و پیامبر نیز اگر مرسل نباشد تحمل ندارد و مؤمن هم اگر مورد آزمایش و اعتماد نباشد تاب آن را ندارد گفتم یا امیر المؤمنین مؤمن کیست و حدّ و نهایت ایمان چیست تا بتوان او را شناخت؟

فرمود:

یا ابا عبد اللَّه. عرض کردم آری ای برادر پیامبر فرمود: مؤمن امتحان شده کسی است که هر چه از جانب ما باو برسد دلش برای پذیرش وسعت دارد و شک و تردید در آن ندارد.

بدان ابا ذر که من بنده خدا و خلیفه بر بندگانم ما را خدا قرار ندهید ولی در فضل ما هر چه میخواهید بگوئید باز هم بکنه فضل ما نخواهید رسید و نهایت ندارد زیرا خداوند تبارک و تعالی بما بیشتر و بزرگتر از آنچه ما میگوئیم و شما میگوئید یا خطور بقلب یکی از شما نماید عنایت فرموده وقتی ما را این طور شناختید آن وقت مؤمن هستید.

سلمان گفت: عرضکردم ای برادر پیامبر هر کسی نماز بپا دارد ولایت