حیوه القلوب (جلد5؛ امام شناسی) صفحه 280

در بیان آنکه نعمت و نعیم در آیات کریمه مفسر است به ولایت اهل بیت

در بیان آنکه نعمت و نعیم در آیات کریمه مفسر است به ولایت اهل بیت، و بیان آنکه ولایت ایشان اعظم نعم است و در این باب آیات بسیاراست

آیه اول: الم تر الذین نعمه الله کفرا واحلوا قومهم دار البوار، جهنم یصلونها و بئس القرار(1) یعنی: آیا ندیدی و نظر نکردی بسوی آنان که تبدیل کردند شکر نعمت خدا را به کفران و فرود آوردند قوم خود را به سوی هلاکت که آن جهنم است، می سوزند به آن و بد قرارگاهی است جهنم.

بدان که اکثر مفسران گفته اند که:مراد قریشند که حضرت رسول صلی الله علیه و آله نعمتی بود، به عوض شکر این نعمت، کفران اختیار کردند و با او در مقام محاربه و عداوت درآمدند، و این تفسیر را از حضرت امیر علیه السلام و ابن عباس و ابن جبیر روایت کرده اند.(2).

و بعضی گفته اند:اصل نعمت را بدل به کفر کردند، زیرا که چون کفران نعمت کردند نعمت از ایشان مسلوب شد و کفر با ایشان ماند.(3).

و صاحب کشاف و سایر مفسران از حضرت امیر علیه السلام و از عمر روایت کرده اند که:این آیه در شان دو فاجرترین قریش نازل شد که فرزندان امیه اند و فرزندان مغیره، اما بنی امیه پس مهلت یافتند تا وقتی که مقدر شده است برای فنای ایشان، و اما بنو مغیره پس کفایت شر ایشان شد در جنگ بدر- زیرا که ابوجهل و خویشان او در روز بدر کشته شدند- و این حدیث را عیاشی و دیگران نیز به سندهای بسیار روایت کرده اند.(4).

و علی

بن ابراهیم به سند کالصحیح روایت کرده است که:از حضرت صادق علیه السلام پرسیدند از تفسیر این آیه، فرمود:نازل شد در شان دو فاجرترین قریش از بنی امیه و بنیه مغیره، اما بنی مغیره، پس خدا همه ایشان را هلاک کرد در روز بدر، اما بنی امیه پس ماندند تا مدتی، پس فرمود:مائیم نعمت خدا که انعام کرده است به آن بر بندگانش و به ما رستگار می شود هر که رستگار می شود.(5).