حیوه القلوب (جلد5؛ امام شناسی) صفحه 339

در بیان تاویل سبع مثانی است به ائمه

حق تعالی می فرماید و لقد آتیانک سبعا

من المثانی و القرآن العظیم(1) یعنی: عطا کردیم به تو هفت آیه یا هفت سوره که آنها مثانی اند و قرآن عظیم را، مشهور میان مفسران آن است که: سبع مثانی سوره فاتح است، و مثانی گفته اند برای آنکه در هر نماز اقلا دوبار خوانده می شود، یا میان بنده است و خدا، یا الفاظش مکرر است، یا نصفش ثنا است و نصفش دعا، یا دوبار نازل شده. و بعضی گفته اند: سبع، فاتحه الکتاب، و مثانی، قرآن است که قصص و اخبار در آن مکرر شده است. و بعضی گفته اند: سبع مثانی، هفت سوره اول قرآن است زیرا که اخبار غیر در آنها مکرر وارد شده است؛ و بعضی گفته اند مجموع قرآن سبع مثانی است زیرا که قرآن را به هفت قسمت کرده اند.(2).

و علی بن ابراهیم و فرات و صدوق و عیاشی روایت کرده اند از حضرت باقر علیه السلام که: مائیم آن مثانی که خدا ما را به پیغمبر ما عطا کرده است، و مائیم وجه خدا که در زمین در میان شما به احوال مختلفه می گردیم، هر که ما را بشناسد، و هر که نشناسد مرگ در پیش روی اوست، بعد از مرگ ما را خواهد شناخت.(3).

و به روایت دیگر: هر که ما را بشناسد یقین در پیش روی اوست، در دنیا ما را به دلیل می شناسد و در آخرت به عین الیقین خواهد دید؛ و هر که ما را نشناسد، جهنم در پیش روی اوست و داخل جهنم خواهد شد.(4).

و در بصائر مضمون را از حضرت امام موسی علیه السلام روایت نموده است.(5).

و عیاشی روایت

کرده است که: از حضرت صادق علیه السلام سوال کردند از تفسیر این آیه، حضرت فرمود: که ظاهرش سوره حمد است و باطنش ائمه علیه السلام اند که هر پسری بعد از پدر امام است.(6).