حیوه القلوب (جلد5؛ امام شناسی) صفحه 342

در بیان آنکه علما در قرآن، ائمه اند و اولوالالباب، شیعیان ایشانند

حق تعالی می فرماید قل هل یستوی الذین یعلمون و الذین لا یعلمون انما یتذکر اولواالالباب(1) بگو- یا محمد- آیا مساویند آنان که می دانند و صاحب علمند و آنان که نمی دانند و جاهلند؟ و متذکر نمی شوند این معنی را و نمی فهمند مگر صاحبان عقول خالص از اغراض باطله. و این آیه کریمه صریح است در آنکه علم منشا امتیاز است و هر که عالم تر است اولی و احق است به امامت از دیگران، و در این شکی نیست که هر

یک از ائمه ما علیه السلام در عصر خود اعلم بوده اند از دیگران خصوصا از آنها که در زمان ایشان مدعی امامت و خلافت بوده اند، و هرگز ایشان در علم رجوع به دیگری نمی کرده اند و دیگران به ایشان رجوع می کرده اند.(2) و خلافی نیست میان جمیع فرق که حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام اعلم بود از جمیع صحابه.(3) و کلینی و صفار و ابن ماهیار و ابن شهر آشوب و دیگران به سندهای معتبر بسیار از حضرت باقر علیه السلام و صادق علیه السلام روایت کرده اند: الذین یعلمون مائیم؛ والذین لا یعلمون دشمنان مایند؛ و شیعیان ما اولو الالبابند(4) که تمییز می کنند میان ما؛ و دشمنان ما و می دانند که ما سزاوارتریم به خلافت از دشمنان ما.

و صفار روایت نموده است که: از حضرت صادق علیه السلام پرسیدند از تفسیر این آیه، فرمود: مائیم که می دانیم، دشمنان ما نادانند، و اولوالالباب شیعیان مایند.(5).

و کلینی به سند موثق روایت کرده است که: از حضرت صادق علیه السلام پرسیدند از تفسیر این آیه، فرمود: مائیم که می دانیم، و دشمنان ما نادانند، و اولواالالباب شیعیان مایند.(6).

و کلینی و به سند معتبر روایت کرده است از عمار ساباطی که گفت: پرسیدم از حضرت صادق علیه السلام در تفسیر قول حق تعالی واذا مس الانسان ضر دعا ربه منیبا الیه یعنی: هر گاه آدمی را عارض شود حال بدی، می خواند پروردگار خود را در حالتی که بازگشت کننده است بسوی او. حضرت فرمود که: این آیه؛ در شان ابوبکر نازل شده که حضرت رسول صلی الله علیه و آله را

جادوگر می دانست، چون بیماری او را روی می داد ظاهرا دعا می کرد و اظهار بازگشت می نمود از آنچه؛ در حق حضرت رسول صلی الله علیه و آله می گفت،ثم اذا خوله نعمه منه پس چون خدا به او عطا می کرد نعمتی از جانب خود فرمود: یعنی، عافیت می یافت از آن بیماری، نسبی ما کان یدعوا الیه من قبل فراموش می کرد خدائی را که بسوی او دعا می کرد پیشتر، حضرت فرمود که: فراموش می کرد توبه را که بسوی خدا می کرد از آنچه در حق حضرت رسول صلی الله علیه و آله می گفت که او ساحر است، و از این جهت است که خدا فرمود قل تمتع بکفرک قلیلا انک من اصحاب النار بگو- یا محمد- بهره مند شو به کفر خود اندک زمانی بدرستی که تو از اصحاب جهنمی فرمود که: مراد به کفر او، آن خلافتی بود که به ناحق دعوی کرد بر مردم و حق علی را غصب کرد و نه از جانب خدا خلیفه بود و نه از جانب رسول صلی الله علیه و آله، پس کافر شد. پس حضرت فرمود که: بعد از این سخن را گردانید بسوی علی و خبر داد مردم را به حال او و فضیلت او نزد خدا، پس گفت ام من هو قانت آناء اللیل ساجدا و قائما یحذر الآخره و یرجو رحمه ربه یعنی: آیا مساوی است آن کافر که عبادت کننده و دعا خواننده است در ساعتهای شب، گاه در سجود و گاه ایستاده در حالتی که حذر می کند و می ترسد از عذاب

آخرت و امیدوار است به رحمت پروردگار خود، قل هل یستوی الذین یعلمون(7) و آنها که نمی دانند که محمد صلی الله علیه و آله رسول خداست و می گویند: او جادوگر و دروغگوست؟ این است تاویل آن ای عمار.(8).