حیوه القلوب (جلد5؛ امام شناسی) صفحه 345

(14) کافی 214/1. بصائرالدرجات 205 و 206. و این روایتات در این مصادر با عبارات مختلف ذکر شده است. و نامی از امام کاظم علیه السلام ندارند.
(15) سوره فاطر: 28.
(16) تاویل الایات الظاهره 480/2. رجوع شود به شواهد

التنزیل 152/2.

در بیان آنکه ایشانند متوسمون و به روی هر کس نظر کنند می دانند ایمان و نفاق او را

در بیان آنکه ایشانند متوسمون و به روی هر کس نظر کنند می دانند ایمان و نفاق او را و ایشانند آنان که خدا می فرماید ان فی ذلک لآیات للمتوسمین(1).

این آیات بعد از قصه قوم لوط است، و مفسران گفته اند که: یعنی در آنچه ذکر کردیم از هلاک کردن قوم لوط آیه و علاماتی چند هست که برای کسانی که تفکر نمایند در آن قصه و عبرت گیرند؛ و بعضی گفته اند؛ متوسمین، آنهایند که به سمت و علامت چیزها را یابند و به فراست و زیرکی چیزها را دانند(2) و از حضرت رسول صلی الله علیه و آله روایت نموده اند که: بپرهیزید از فراست مؤمن که او نظر می کند به نور خدا. و فرمود که: خدا را بنده ای چند هست که مردم را به توسم و فراست می شناسند، پس حضرت این آیه را خواند انها لسبیل مقیم(3) گفته اند: یعنی شهر قوم لوط که در میان مدینه و شام واقع است بر سر راه شماست که در سفر شام بر آن می گذرید.(4).

و در احادیث بسیار از کلینی و بصائر و مناقب و تفسیر عیاشی و تفسیر علی بن ابراهیم و سایر کتب از ائمه علیه السلام منقول است که: مائیم متوسمون ت و راه بهشت در ما مقیم و ثابت است.(5).

و به روایت دیگر: راه مقیم او، امامت و خلافت است که در ایشان مقیم و ثابت است تا روز قیامت.(6).