حیوه القلوب (جلد5؛ امام شناسی) صفحه 50

(26) خصال 466؛ کافی 285/1 نزدیک به این مضمون؛ مجمع البیان 200/1.
(27) کافی 278/1؛ کمال الدین 222؛ بصائر الدرجات 470- 473.
(28) کالفی 277/1؛ بصائر الدرجات 474.
(29) مناقب ابن شهر آشوب 317/1.
(30) مناقب ابن شهر آشوب 318/1.

در بیان وجوب معرفت امام است

در بیان وجوب معرفت امام است، و آنکه مردم معذور نیستند در ترک ولایت امام حق، و آنکه هر که بمیرد و امام خود را نشناسد مرده خواهد بود با کفر و نفاق

بدان که نزد شیعه اقرار به امام از اصول دین است و به ترک آن در احکام آخرت با کفار شریک است، و در اکثر احکام دنیوی به روش مسلمانان با ایشان سلوک می کنند مگر آنها

که اظهار عداوت اهل بیت علیه السلام کنند مانند خوارج که ایشان در احکام دنیوی نیز حکم کفار دارند، و از بعضی روایات ظاهر می شوند که در زمان عدم استیلای امام حق از برای شفقت بر شیعه حکم اسلام بر ایشان ظاهرا جاری کرده اند که کار بر شیعه در معاشرت ایشان دشوار نشود و بعد از ظهور دولت حق و قیام قائم علیه السلام حکم کفار صرف بر ایشان جاری می شود، و اکثر علمای شیعه را اعتقاد این است که بغیر از مستضعفین ایشان در جهنم مخلد خواهند بود مثل سایر کفار، و نادری از علمای شیعه قائل شده اند که بعد از مکث طویل در عذاب الهی امید نجات در باب ایشان هست، و مستضعف آن است که به اعتبار ضعف عقل تمییز میان حق و باطل در باب ایشان هست، و مستضعف آن است که اعتبار ضعف عقل تمییز حق و بباطل نتواند کرد، یا آنکه دلیل حقیقت مذهب حق با عدم تصیر بر او تمام شده باشد مانند کسانی که در میان حرم پادشاهان سنی برآمده باشند و اختلاف مذاهب را نشنیده باشند یا اگر شنیده باشند کسی را نیابند که حقیقت مذهب امامیه را بر ایشان اثبات کند، ایشان را امید نجات در آخرت هست، و حق این است که غیر از مستضعفین را امید نجات نیست و در عذاب الهی مخلد خواهند بود.