حیوه القلوب (جلد5؛ امام شناسی) صفحه 58

(25) کافی 180/1.
(26) کافی 183/1 محاسن 176/1؛ غیبت نعمانی 139.
(27) کمال الدین 412.
(28) غیبت نعمانی 140؛ اختصاص 259.

در بیان آنکه هر که انکار یک امام کند چنان است که انکار همه کرده باشد

کلینی و ابن بابویه و نعمانی و دیگران به سندهای معتبر صحیح از حضرت امام صادق علیه السلام روایت کرده اند که: هر که انکار امامت یک امام زنده را پس انکار کرده است جمیع امامهای گذشته را.(1) و ابن بابویه به سند معتبر از ابان بن تغلب روایت کرده است که گفت: از حضرت صادق علیه السلام سوال کردم که: کسی که امامهای گذشته را بشناسد و امامی که در زمان اوست نشناسد آیا مؤمن است؟ حضرت فرمود: نه، پرسیدم که: آیا مسلمان است؟ فرمود: بلی.(2).

ابن بابویه گفته است که: اسلام اقرار به شهادتین است و این باعث آن می شود که خون و مال ایشان محفوظ می شود و ثواب آخرت به ایمان است، حضرت رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود که: هر که شهادت دهد به یگانگی خدا و پیغمبری من مال و

خونش را حفظ کرده است مگر آنکه مستحق کشتن و یا مال گرفتن بشود و حسابش بر خداست.(3) و ایضا به سند معتبر از حضرت امام صادق علیه السلام روایت کرده است که: بدانید اگر کسی انکار کند عیسی علیه السلام را و اقرار کند به جمیع پیغمبران دیگر، مؤمن نیست، قصد کنید راه خدا به طلب کردن امامی که علامت راه حق است، و چون امام شما محجوب و پنهان باشد طلب کنید احادیث و آثار ایشان را که در میان شماست تا کامل گردانید امر دین خود را و ایمان آورده باشید به پروردگار خود.(4).

و به سند معتبر از حضرت رضا علیه السلام روایت کرده است که رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود که: یا علی! تو و امامان تو بعد از من حجتهای خدایند بر خلق و نشان راه هدایتند در میان بندگان خدا، هر که انکار کند یکی از شما را مرا انکار کرده است، و هر که معصیت کند یکی از شما را مرا معصیت کرده است، و هر که جفا کند یکی از شما را مرا جفا کرده است، و هر که وصل کند با شما احسان با من وصل کرده است، و هر که اطاعت کند شما را مرا اطاعت کرده است، و هر که با شما دوستی کند با من دوستی کرده است، و هر که با شما دشمنی کند با من دشمنی کرده است، زیرا که شما از منید و از طینت من آفریده شده اید و من از شمایم.(5).