- پیشگفتار 1
- اشاره 4
- اساتید سید مرتضی 5
- مختصری درباره کتاب المقنع فی الغیبه 11
- زمان و سبب تألیف کتاب 14
- اشاره 16
- اشاره 24
- دیدگاه سایر فرقه ها 25
- اشاره 34
- لزوم حفظ کردن اصول بحث 36
- تقدم اصول بر فروع 38
- فرع قبل از اصل هرگز 40
- اعتماد بزرگان بر این روش 41
- فرق بین دو روش 43
- برتری این روش در بحث غیبت 45
- اشاره 45
- تأکید بر حفظ سیر موضوعی بحث 46
- اشاره 75
- تکلیف غیر مقدور 76
- اشاره 83
- حد تأثیر غیبت بر نقش امام 86
- اشاره 86
- اشاره 92
- دیدن کارها توسط خود ایشان 93
- شهادت دادن شاهدان نزد حضرت 94
- اقرار در نزد امام 96
- اشاره 108
- جواب بر طبق روش مخالفین 108
عدم اعتماد امام بر ظن و گمان
اشاره
اگر گفته شود: زمانیکه کسی ظن قوی و گمان غالب بر سلامت دارد، باز هم احتمال خلاف می دهد و از اینکه گمانش قطعاً تحقق پیدا کند، مطمئن نیست. پس چگونه امام زمان و مهدی امت (علیه السلام) در مورد ظهور و از بین رفتن تقیّه، عمل به ظن و گمان می کند، در حالیکه احتمال کشته شدن و باز داشته شدن از فعالیت هایش را وارد و ممکن می شمارد؟ گوئیم:امّا در تصرّفات و اعمال ما و بسیاری از اوضاع دینی و دنیایی ما، همین ظن غالب و گمان قوی، جانشین علم شده و همان تأثیر را دارد. بدون اینکه از سرانجام امور، آگاهی دقیقی داشته باشیم. امّا امر امام (علیه السلام) در این باب، مخالف و متفاوت با امر دیگران است. لذا در این مورد حتماً باید علم قطعی به یاری و پیروزی داشته باشد.
جواب بر طبق روش مخالفین
حال اگر در این مسأله راه دوم را - از آن دو راهی که ذکر کردیم - بپیماییم. می توانیم بگوییم: خداوند تعالی از طریق واسطه های علم امام