- پیشگفتار 1
- اشاره 4
- اساتید سید مرتضی 5
- مختصری درباره کتاب المقنع فی الغیبه 11
- زمان و سبب تألیف کتاب 14
- اشاره 16
- اشاره 24
- دیدگاه سایر فرقه ها 25
- اشاره 34
- لزوم حفظ کردن اصول بحث 36
- تقدم اصول بر فروع 38
- فرع قبل از اصل هرگز 40
- اعتماد بزرگان بر این روش 41
- فرق بین دو روش 43
- برتری این روش در بحث غیبت 45
- اشاره 45
- تأکید بر حفظ سیر موضوعی بحث 46
- اشاره 75
- تکلیف غیر مقدور 76
- اشاره 83
- اشاره 86
- حد تأثیر غیبت بر نقش امام 86
- اشاره 92
- دیدن کارها توسط خود ایشان 93
- شهادت دادن شاهدان نزد حضرت 94
- اقرار در نزد امام 96
- جواب بر طبق روش مخالفین 108
- اشاره 108
تبارنامه با شرافت
اشاره
ما اینک در برابر کوهی با عظمت و قلّه ای رفیع، در برابر شخصیّتی بزرگ و نام آور از علمای تاریخ ساز تشیّع ایستاده ایم، در برابر علم المهدی ابو القاسم علی بن حسین موسوی مشهور به شریف مرتضی قدس الله سرّه الشریف.او دانشمندی کم نظیر، فقیهی جامع، متکلّمی نکته سنج، شاعری زبردست و متخصّصی خبیر نسبت به مذاهب مختلفه کلامی بود.او از تباری پاک و سلاله ای طاهر بود که همگی از نیکان و عالمان زمان خویش بودند و بین او با جدّ بزرگوارش حضرت موسی بن جعفر (علیهما السلام) بیش از چهار واسطه نبود.پدرش ابو احمد حسین بن موسی بن محمد بن ابراهیم بن موسی بن جعفر (علیهما السلام)، خود از علما و اشراف بلند آوازه عهد بنی بویه بود، و بهاء الدوله ابو نصر بن بویه او را «طاهر یگانه» نامید. چنانکه در نزد «بنی العباس» هم دارای جاه و منزلتی عظیم بود و به مَناصبی در حکومت این دو خاندان دست یافت که همواره با تدبیری ناصحانه و مدیریتی هدایت گرانه و اظهار نظراتی سلیم و حقیقت طلبانه، در اصلاح امور کوشید و نزد آنان از مقام وموقعیتی عالی برخوردار گشت. او عاقبت در سال 400 هجری قمری وفات کرد و پس از او وظایفش به «شریف رضی» و پس از او به «شریف مرتضی» منتقل گشت.