حجت به چه معناست؟ صفحه 28

مهدی(ع) و قرآن

مهدی(ع) و قرآن

در چنین جامعه ای و چنین شرایطی، پر واضح است که با ظهور مهدی(علیه السلام)قرآن ترجمان خود را باز می یابد، و جایگاه خود را باز می ستاند، آرا و اندیشه ها بر قرآن عرضه می شود و قرآن آن ها را اصلاح و ارزیابی می کند. قرآن به تطهیر و پالایش اندیشه ها می پردازد و از مهجور بودن خلاصی می یابد، و از اسارت اندیشه ها آزاد می شود. انسان توسط چنین امامی بر اساس قرآن هدایت می یابد، و حرکت در سرگردانی و گمراهی او، به طواف بر محور قرآن تبدیل می شود. او بر اساس توانایی ها و استعدادهایش از هدایت برخوردار می شود. و حضرت نشان می دهد که چگونه همین قرآن مهجور، به معضلات انسان آخر الزمان پاسخ می گوید؟ و چگونه همه دردها و بحران های روانی و اجتماعی را شفا می دهد و درمان می کند؟ قرآنی که حضرت رسول(صلی الله علیه وآله وسلم) بر «تنزیل» آن و حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام)بر «تأویل» آن جنگید، حضرت حجّت بر سلطه و سیطره اش خواهد جنگید، تا حقیقت آن بسط یابد و محتوایش اجرا گردد. «و یعطف الرأی علی القرآن اذا عطفوا القرآن علی الرأی». «آراء و اندیشه ها را تابع قرآن گرداند در روزگاری که قرآن را تابع آراء و اندیشه های خود ساخته باشند».

جهان در آستانه ظهور

جهان در آستانه ظهور

در جهانی که انسان ها با هواهای خود نشانه های هدایت را تیره کرده اند و قرآن را اسیر آرای خود نموده اند، طبیعی است با وجود خواسته های متفاوت و اندیشه های متضاد و متناقض و نبود یک معیار صائب برای حل اختلافات، انتظار چیزی جز بحران و جنگ و تفرقه و تشتت نخواهد رفت، مخصوصاً در جامعه ای که با پیشرفت الکترونیک و بهره مندی از امکانات هزار برابر مخرّب، انسان به تکامل در همه ابعاد مادّی رسیده و جز به بهرهوری بیش تر و لذت زائد الوصف به چیز دیگری نمی اندیشد. این تکامل و توسعه همه جانبه اگر در دنیا محدود شود، و از مرز دنیا به عوالم دیگر رهنمون نشود، تبدیل به فشاری می شود که انفجارهای مهیبی را به دنبال خواهد داشت. هر کس در پی اسیر کردن دیگری، و هر حکومتی در صدد چنگ زدن به دارایی های دیگران خواهد بود و عاقبت این می شود که همه توانایی های انسانِ توسعه یافته، در برابر همدیگر قرار گیرد و نسل آدمی تهدید به نابودی شود. همان چیزی که قرآن به آن توجه می دهد: (وَاِذا تَوَلّی سَعی فی الاَْرْضِ لِیُفْسِدَ فیها وَیُهْلِکَ الْحَرْثَ وَالنَّسْلَ)( [25] ). «و چون ریاستی یابد کوشش می کند که در زمین فساد نماید و کشت و نسل را نابود سازد». عاقبتِ سعی و تلاش گسترده انسانی که بر خود تکیه دارد و تنها به حیات دنیوی می اندیشد، چیزی جز نابودی نسل های بشر نخواهد بود، هرچند تلاش گسترده او با نیّت خیر و خدمت به بشر، همراه باشد. این چیزی است که انسان در آخر الزمان شاهد آن خواهد بود. و این بن بست و ترافیک خواسته های آدمها در برابر هم، چیزی جز جنگ و درگیری را در پی نخواهد داشت. این سعی آدمی و تکامل یافتن همه زمینه های حیات او; در این عرصه محدود دنیا تا جایی پیش می رود که شدت جنگ او را به خود می گیرد و جنگ را در نهایت شدت به پا می دارد. این جنگی است که خواسته یا ناخواسته همه را وادار به وارد شدن در آن می کند. جنگی که چون درنده بیایان دهان را تا انتها باز کرده، تا همه را در کام خود فرو برد. جنگی که چون پستان شتر پر از شیر، سرشار از امکانات و ادوات است و همه طرف ها از مهمات جنگی برخوردارند. این است که همه شوق جنگ دارند و چون بچه شتری که پر بودن پستان مادر از شیر، او را سرمست کرده، این جنگِ پر از جنگ افزارها، صاحبان آن را مستانه وارد کارزار می کند، اما از آن جا که همه طرف های درگیر از امکانات جنگی برخوردار هستند، پیروزی از آن هیچ کس نخواهد بود و همه در هلاکت فرو خواهند رفت. چنانکه حضرت علی(علیه السلام)در این خطبه توصیف می نماید: «حتی تقوم الحرب بکم علی ساق، بادیاً نواجذها مملوءً اخلافها حلوا رضاعها، علقماً عاقبتها». «تا آن گاه که جنگی سخت در میان شما درگیر شود، جنگی که چونان درنده ای دندان نماید ـ همانند حیوانی شیر ده که پستانهایش پر شیر باشد و شیرش به دهانها شیرین آید ولی در پایان به شرنگ بدل شود ـ». آیا این بحران را پایانی است؟ آیا بابسته شدن راه های زمین، روزنه ای از آسمان گشوده نخواهد شد و ناله های آدمی در میان دود و باروت، به آسمان نخواهد رفت؟ آیا همگان نابود می شوند و زمین از حیات خالی می گردد؟ و آیا این شب دیجور و این ظلمت، صبحی روشن در پی ندارد؟

پاورقی

دعوت سروش آسمانی به مهدی(ع)

دعوت سروش آسمانی به مهدی(ع)