آب گوارا: پژوهشی درباره معرفت، غیبت، غربت، شکر نعمت، انتظار فرج و دعا در حق امام عصر علیه السلام صفحه 48

ص: 60

البتّه از عترت پیامبر خاتم صلّی الله علیه و آله و سلّم هیچ کدام «نبیّ» نیستند، بنابراین باید همه کمالات و فضائل انبیا علیهم السلام را به جز «نبوّت» برای همه امامان قائل شویم. این همان مطلبی است که در حدیث امام صادق علیه السلام آمده است. ایشان پس از تذکّر به وجوب معرفت امام به اسم و وصف، به پائین ترین حدّ معرفت امام به وصف اشاره فرموده اند.

پائین ترین حدّ معرفت امام این است که او همتای پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم و وارث ایشان غیر از درجه نبوّت می باشد.(1)

بنابراین اگر بخواهیم امام شناس باشیم، باید امام علیه السلام را دارای مقامات پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم بدانیم؛ یعنی معتقد باشیم که امام علیه السلام همه مقامات پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم را جز نبوّت دارا هستند. در واقع همه خصوصیات پیامبر در امام علیه السلام هم یافت می شود و تنها مقام نبوّت از این قاعده مستثنی است. با استفاده از این مقدّمه، در ادامه به معرّفی برخی اوصاف امام زمان عجّل الله تعالی فرجه می پردازیم.

اشاره

به کلام مهمّ حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام در وصف پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم گوش جان می سپاریم:

(پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم) طبیبی است که (در بیماری ها و یا بین بیمارها) طبّ خود را می گرداند (در حالی که) مرهم های خود را به خوبی ساخته و داغ هایش را آماده کرده است. آن ها را هر جا که نیاز باشد قرار می دهد: بر دل های کور و گوش های ناشنوا و زبان هایر.