نوجوان و امامت صفحه 101

بود که یکی از حاضران، برای خودنمایی نزد خلیفه، زبان به بدگویی آن حضرت گشود و گفت: عجب آدم مغرور و خود پسندی است. امام سخن این مرد را شنید، ولی با بزرگواری سکوت کرد و چیزی نگفت. خلیفه از جسارت این مرد ناراحت شد و او را سرزنش کرد و گفت: «کسی مانند علی علیه السلام حق دارد مغرور باشد.» عمر برای این که آن مرد از کلمه غرور برداشت منفی نکند و منظورش را خود بیان کند، ادامه داد: «اگر شمشیر او نبود، خیمه اسلام برپا نمی شد. او زودتر از همه مسلمان شد. شرافت و بزرگی او را همه می دانند و به آن اعتراف می کنند. علم او از همه بالاتر است و از همه نیز بهتر قضاوت می کند».

تمجید خلیفه از امام علی علیه السلام تازگی نداشت. او بارها به برتری های امام علیه السلام و دانش او اشاره کرده بود، ولی این بار سخنانی بر زبان می راند که پیش از این کم تر در جمع مسلمانان گفته بود.(1)

عاقبت دشمنی با جانشین پیامبر

آن واقعه تاریخی اتفاق افتاد؛ واقعه ای که روشنی بخش چشم مؤمنان بود و خشم منافقان را برانگیخت. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم علی بن ابی طالب را در روز غدیر خم به عنوان جانشین خود معرفی کرد و به انتظارها پایان داد و فرمود: «هر کس من مولای او هستم، از این پس علی مولای او است.» این سخن به انتظار منافقان و کافران نیز پایان داد؛ چون آنان با امید فراوان و برای پس از پیامبر، نقشه های شومی طراحی کرده بودند. این خبر در همه سرزمین های اسلامی پخش گردید. یکی از منافقان،