نوجوان و امامت صفحه 163

وجه نام گذاری امام حسین علیه السلام

هلهله و شادی فضای خانه را فرا گرفت. همه به هم تبریک می گفتند. همسایه ها و همه اهالی شهر مدینه از این خبر شادی آفرین، آگاه شدند و دوست داشتند این طفل آسمانی را ببینند. عده ای که کودک را دیدند، مات و مبهوت ماندند و انگشت حیرت به دهان گرفتند؛ چون از سیمایش نور می تابید و خانه را روشن کرده بود.

نام این کودک چیست؟ کسی به خود اجازه اظهار نظر نمی داد؛ چون همه داستان نام گذاری برادر این کودک را شنیده بودند که خداوند نام اولین کودک این خاندان را برگزیده و فرشته وحی به پیامبر رسانده بود. تنها می دانستند نام او نیز از نام های بهشتی است؛ هم چون برادرش حسن. همه منتظر بودند نام او را از زبان پدر و مادر بشنوند.

علی علیه السلام، کودک را به آرامی در آغوش گرفت، کمی او را فشرد، تبسمی کرد و بر لبانش بوسه ای زد. آن گاه نزد رسول خدا شتافت. او نمی خواست در نام گذاری بر رسول خدا پیشی بگیرد. پیامبر هنگامی که طفل را دید، او را در آغوش خویش گرفت و بوسید. امام علی علیه السلام نیز خواسته اش را گفت و از پیامبر خواست نامی بر او بنهد. رسول خدا سخنش را درباره نام گذاری حسن علیه السلام تکرار کرد و فرمود: من در نام گذاری بر خداوند پیشی نمی جویم. هنوز لحظاتی از این دیدار و گفت و گو سپری نشده بود که فرشته وحی از آسمان فرود آمد و بر پیامبر اکرم نازل شد و فرمود: ای محمد صلی الله علیه و آله وسلم! خداوند تبارک و تعالی بر تو سلام می رساند و می گوید: منزلت و مقام علی علیه السلام نزد تو، همانند مقام و منزلت هارون نسبت به موسی علیه السلام است. از این رو نام فرزند او را به