نوجوان و امامت صفحه 33

حدیث ثقلین

او در کارهایش، آینده نگر بود و برای رسیدن به هدفش پس از بررسی همه راه های ممکن، کوتاه ترین و آسان ترین راه را برمی گزید. در عبادت و بندگی خدا نیز همین گونه عمل می کرد؛ چون نمی خواست با عبادت طولانی به کار و کاسبی اش آسیب برساند. مغازه اش همیشه پر از جمعیت بود. او به کم ترین عبادت بسنده می کرد، نماز را اول وقت و به جماعت می خواند، ولی آخرین کسی بود که به جماعت می پیوست و نخستین فرد بود که مسجد را ترک می کرد تا از کارهای خود باز نماند.

روزی امام علی علیه السلام را از دور دید. از کار و کاسبی دست کشید، مشتریان را رها کرد و از مغازه بیرون آمد و با شتاب بسیار خود را به امام علیه السلام رساند. نزدیک تر رفت و سلام کرد. امام علیه السلام او را شناخت و سلام او را پاسخ گفت. امام دانست که او مثل همیشه پرسشی دارد و بی درنگ پاسخ آن را نیز می خواهد. امام علیه السلام ایستاد و مرد کوفی پرسید: کوتاه ترین راهی که می تواند انسان را در ردیف کافران و گمراهان قرار دهد، کدام است؟ امام علیه السلام فرمود: «کوتاه ترین راه گمراهی، نشناختن حجت و نماینده خداست. حجتی که پیروی از او واجب است.» مرد پرسید: حجت خدا کیست؟ آن را برایم روشن کنید. امام علیه السلام فرمود: «کسانی که خداوند در ردیف خود و پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم قرار داده و فرموده: ای کسانی که ایمان آورده اید! پیروی کنید؛ خدا و رسول و اولی الامر را.» (نساء:95)

مرد با این که می خواست در کوتاه ترین جمله پاسخ خود را بشنود، ولی دانستن این مسأله برای او بسیار پراهمیت بود و نمی توانست به آسانی از کنار آن بگذرد. بنابراین، از امام خواست تا موضوع را روشن تر