خلاصه عبقات الانوار : حدیث منزلت صفحه 128

جانشین کردن او در مدینه نقص او را می رساند. و بیانگر این است که اگر جانشینی بر این مطلب دلالت داشت، موسی آن را نسبت به هارون انجام نمی داد. این گفته ی ابن تیمیه خود، وجه دیگری بر ابطال استدلالش به گریه است و گفته ی: «آیا مرا بجا می گذاری..». نیز گفته ی او را باطل می کند که این جانشینی ضعیفترین جانشینی ها بود.

بدین ترتیب حبابِ شبه دلیل ها فرو می ریزد و تناقض گویی ها روشن می گردد.

چگونه او _ با این همه _ ادّعا می کند صاحب این توهّم که مردود پیامبر صلی الله علیه و آله باشد خود حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام است؟ ابن تیمیه می گوید: «این نظر که او را در جایگاه هارون قرار داد جز در نبوّت، باطل است، و سخن پیامبر که فرمود: آیا راضی نمی شوی که نسبت به من در جایگاه هارون نسبت به موسی باشی، دلیلی بر آن است که بدین گونه او را نهی می کند و قلبش را خرسند می سازد، از آن جهت که سستی جانشینی و کاهش درجه اش را توهّم کرده بود، پس این جمله را برای جبران آن فرمود» لیکن این ادّعایی بی پایه است که گواهی بر آن نیست.

ابن تیمیه باتناقض گویی هایش فتنه انگیزی منافقان را تأیید می کند

به ط_ور خلاصه، ابن تیمیه ادّعا می کند که  جانشینیِ امیرالمؤمنین علیه السلام برای پیامبر صلی الله علیه و آله ، امری سست و ضعیف است. او می خواهد این ادّعایش را با دروغ ها و باطل هایی اثبات کند، و در عین حال سخن خود را نقض کرده می گوید، آن چه رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم به او فرمود، این توهّم را نفی و این ادّعا را باطل می کند، و در گفته هایش تناقض روشنی است. امّا چرا این همه تلاش در تأیید فتنه انگیزی منافقان نسبت به مولایمان حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام و تقویت دروغ هایش، سپس تناقض در پی تناقض؟

او می گوید: «پیامبر صلی الله علیه و آله برای او تبیین کرد که جنس استخلاف، اقتضای کرامت و امانتِ فرد جانشین را دارد، نه این که او را سبک شمارد و خائن بداند.» [جمله ی اوّل] سپس باز می گردد و می گوید:«توضیح این که فرد جانشین، از پیامبر غایب است، در حالی که تمام صحابه در حضور او هستند».[جمله ی دوم] هیچ سازگاری وجود ندارد میان این عبارت با عبارت «تو را بجا می گذارم فقط از جهت امانتداری تو نزد من» [جمله ی سوم] و نیز جمله ی «و بجا گذاردن نه نقصی است و نه کاستی مقام» [جمله ی چهارم]و جمله ی «اصل بجا گذاردن مقتضی گرامی داشتن و امانت داری اوست نه اهانت و کوچک شمردنش» [جمله ی پنجم]. پس نکته ی مورد اشاره او در جمله دوم، یا جمله ی قبلی او است که گوید: «این بجاگذاردن ضعیفتر است از...» و یا فتنه انگیزی و طعنه زدن منافقان نسبت به حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام است.

اینک روشن شد که ابن تیمیه تلاشی مذبوحانه در اثبات و تأیید ادّعای منافقان می کند که گوید: «پادشاهان و غیر آن ها هرگاه برای جنگ هایشان بیرون می روند، کسی را با خود می برند که بتوانند از او بهره ی بسیار ببرند و یاری بگیرند، و نیازمند مشاوره با او هستند».

سپس تمام این بافته های خود را با این جمله باطل کرد که گفت: «سپس بازگشته و گوید: «و این بجاگذاردن مانند بجاگذاردن هارون نبود..». و بدین گونه طعنه ی منافقان را در استخلاف علی علیه السلام تأیید می کند، و به صراحت کلام پیامبر صلی الله علیه و آله را رد می کند.

نسبت دروغ دادن به دو صحیح

ابن تیمیه ضمن گفته هایش به حدیثی استشهاد کرده [بدین مضمون که پیامبر، ابوبکر و عمر را به ابراهیم و نوح تشبیه