خلاصه عبقات الانوار : حدیث منزلت صفحه 211

بنابراین، حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام با ولایت و دانش و حکمت و دیگر کمالاتش _ غیر از نبوّت _ پس از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم از همه برتر است. پس این حدیث شریف دلالت بر افضلیت و امامت بلافصل او دارد، بدان رو که مقدم داشتن مفضول بر فاضل زشت است، همان گونه که از گفته های صریح پدر دهلوی برمی آید، چه برسد به دیگر بزرگان.

امامت در رأس همه ی کمال هاست، همان گونه که از گفته ی فخر رازی در «نهایه العقول» آشکار است. پس علی علیه السلام به همین علّت پس از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم قرار می گیرد، چرا که اگر امام نمی بود، پیرو بود، و کمال های اساسی از او منتفی می شد، که این خُلف است.

به طور کلی، از این گزارشِ مستفاد از حدیث روایت شده در حلیه الاولیاء، دلالت حدیث منزلت، بر عمومیت منزلت آشکار می شود. و تلاش منکران در گذشته و حال، فرو می ریزد، و سپاس از آنِ خداوند، پروردگار جهانیان است.

9_ حدیث نبوی صلی الله علیه و آله و سلم: چیزی از خداوند نخواستم جز این که مانندش را برای تو درخواست کردم...

از قوی ترین دلیل ها بر این حقیقت که همه ی کمال ها و فضیلت ها_ جز نبوت _ برای حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام ثابت است، حدیثی است که گروه بسیاری از پیشوایان بزرگ نقل کرده اند مانند :

ابن ابی عاصم؛ احمدبن عمروشیبانی؛ محمّدبن جریر طبری؛ سلیمان بن احمد طبرانی؛ ابوحفص بن شاهین؛ ابونعیم اصفهانی؛ ابن مغازلی شافعی؛ موفّق بن احمد خطیب خوارزمی؛ محمّدبن یوسف زرندی؛ سید شهاب الدین احمد؛ جلال الدین سیوطی ابراهیم وصّابی یمنی؛ علی متّقی هندی؛ محمّد صدر العالم. متن آن چنین است :

یکم _ «از علی که گفت: دردی شدید مرا گرفت، خدمت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم رفتم، مرا در جای خود خوابانید، و به نماز ایستاد، یک طرف لباسش را انداخت، سپس فرمود :

«ای پسر ابوطالب! شفا یافتی و اکنون  ناراحتی نداری، از خداوند چیزی برای خود نخواستم، جز این که مانندش را برای تو درخواست کردم، و چیزی از خداوند نخواستم، جز این که آن را به من عطا فرمود، غیر از این که به من گفته شد: پس از تو پیامبری نیست».

پس (از این سخن پیامبر) به پا خاستم گویی که شکایتی نکرده ام.

ابن ابی عاصم، و ابن جریر _ که  آن را صحیح دانست _ و ابن شاهین در السّنه، آن را آورده اند».(1)

دوم _ نسایی گفت:

«عبدالأعلی بن واصل بن عبدالأعلی، از علی بن ثابت، از منصوربن أبی الأسود، از یزیدبن أبی زیاد، از سلیمان بن عبدالله بن حارث، از جدش، از علی 2که گفت :

بیمار شدم، رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم از من عیادت کرد، بر من وارد شد در حالی که دراز کشیده بودم. در کنارم تکیه زد و با پیراهنش مرا پوشانید. هنگامی که دید آرام شدم، به مسجد رفت و نماز گزارد، پس از نماز، آمد و پیراهن را از رویم برداشت و فرمود :

ای علی برخیز، شفا یافتی، ناراحتی نداری، از خداوند چیزی برای خود نخواستم جز این که مانندش را برای تو تقاضا کردم، و چیزی را نخواستم جز این که مورد اجابت قرار گرفت _ یا گفته شد: به من عطا شد _ جز این که به من گفته شد: پس از تو پیامبری نیست». (2)