خلاصه عبقات الانوار : حدیث منزلت صفحه 300

تا این جا پاسخ به یاوه ها و شبهه های دهلوی پیرامون حدیث منزلت به پایان رسید. و سپاس از آنِ خداوند پروردگار عالمیان است.

دلائلی بر دلالت حدیث منزلت

اکنون (که به توفیق الهی، به سخنان دهلوی پاسخ دادیم)، آغاز می کنیم به شرح و توضیح چند دلیل برای روشن کردن دلالت حدیث منزلت بر امامت بلافصل امیرالمؤمنین علیه السلام ، ردّ بر گمراه گری ها و اباطیل اعور واسطی، توضیح بطلان و سستی خرافه های ابن تیمیه، و نیز سقوط و فساد توهّم های فخر رازی، و توفیق تنها از آنِ از خداوند متعال است.

دلیل هایی بر دلالت حدیث منزلت

(1) واجب بودن اطاعت حضرت هارون علیه السلام

1_ 1. چند دیدگاه

افزون بر جانشینی حضرت  هارون از حضرت موسی علیهما السلام و این که زوال و قطع خلافتش از او جایز نیست _ چنان که دانستید _ از منزلت های ثابت حضرت هارون علیه السلام به طور قطع و یقین، واجب بودن اطاعت از او و لزوم فرمان برداری و وجوب پیروی از اوست، منزلتی که کسی _ حتّی از سرسختان معاند_ احتمال قطع و زوال آن را نداده اند، و حتّی مبالغه کنندگان در انکار واضحات و حقایق روشن نتوانسته اند آن را نپذیرند و مانع شوند، بلکه چاره ای جز تأکید و برپا داشتن آن نیافته اند.

شمس الدّین اصفهانی گوید: «گفته اند: هارون جانشین موسی بر قومش در زمان حیاتش بود. گوییم: آن را نمی پذیریم، بلکه شریک او در نبوّت بود، و شریک غیر از جانشین است، و اگر یکی از دو شریک را جانشین دیگری بدانیم، بهتر از عکس آن است و مراد از کلام خدای تعالی _ آیه: (اخلفنی فی قومی) _ مبالغه و تأکید بر قیام به کارهای قومش، همانند اقدام موسی است، امّا این که بر مبنای کلامش جانشین او باشد چنین نیست، چون جانشین از سوی یک شخص با گفته اش، اگر جانشینی او را نتواند، بر او نیست که به جای او قیام به تصرّف نماید، و هارون از آن جهت که شریک در نبوّت است، پس این کار از آنِ اوست، گرچه موسی او را جانشین خود نمی کرد.»(1)

تفتازانی گوید: «اگر چه عموم بپذیرند، از منزلت های هارون، بنا بر اقتضای امامت، این نیست که خلافت و تصرّف را از راه نیابت داشته باشد، چون او شریکش در نبوّت است و عبارت  (اخلفنی) جانشین کردن نیست، بلکه مبالغه و تأکید بر قیام به کارهای قوم می باشد.»(2)

هروی در کتابش (السهام الثاقبه) گوید: و گفته اش به هارون: (اخلفنی) جانشین کردن به معنی مشهور نیست، بلکه تأکیدی است بر قیام به امر مردم در روزهای غیبت موسی علیه السلام ، و گرنه او در زمان موسی علیه السلام خود پیامبری بود و مأمور به تبلیغ.»