خلاصه عبقات الانوار : حدیث منزلت صفحه 450

پیامبری نیست.

مگر ندانستی _ ای علی _ که روز قیامت نخستین کسی که خوانده می شود، من هستم و از سمت راست عرش به پا خیزم، پس حله ای سبز از حله های بهشتی بر من می پوشانند. سپس پیامبران یکی پس از دیگری خوانده می شوند، و در یک ردیف در سمت راست عرش می ایستند و لباس های سبز از لباس های بهشتی پوشانده می شوند، هان _ ای علی _ تو را خبر می دهم که امّتم نخستین امّتی است که روز قیامت حساب رسی می شوند.

سپس تو نخستین کسی هستی که خوانده می شوی، به جهت خویشاوندی و جایگاهت نزد من، و پرچم حمد که پرچم من است به تو داده می شود، با آن میان صف ها حرکت می کنی، آدم و تمامی آفریدگان خداوند در سایه ی پرچم من قرار می گیرند، طول آن مسیر هزار سال و سَرِ پرچم یاقوت قرمز است. سه دنباله از نور دارد : دنباله ای در مشرق و دنباله ای در مغرب و سومی در وسط دنیا. سه سطر رویش نوشته شده است: اولی: بسم الله الرّحمان: دومی: الحمدلله رب العالمین، و سومی لا إله إلّا الله، محمّد رسول الله. طول هر سطر هزار سال و عرضش هزار سال است، با این پرچم حرکت می کنی، و حسن در سمت راست تو و حسین در سمت چپ تو هستند، تا این که میان من و ابراهیم در سایه ی عرش می ایستی، سپس لباسی سبز از بهشت بر تو پوشانده می شود، سپس منادی از زیر عرش ندا می دهد، بهترین پدر، پدرت ابراهیم، و بهترین برادر، برادرت علی است، بشارت باد تو را ای علی، پوشانده می شوی وقتی که پوشانده شوم، و خوانده می شوی وقتی که خوانده شوم، و زنده می مانی وقتی که زنده گردم.»(1)

3_ روایت طبرانی

«محمودبن محمّد مروزی، از حامدبن آدم، از جریر، از لیث، از مجاهد، از ابن عبّاس که گفت: هنگامی که پیامبر صلی الله علیه و آله میان یاران خود و مهاجران و انصار برادری برقرار کرد، میان علی بن ابی طالب و هیچ یک از آنان برادری نیافکند، علی خشمناک بیرون رفت تا به آبراهه ای در روی زمین رسید، و دستش را زیر سر گذاشت و باد تندی بر او می وزید. پیامبر صلی الله علیه و آله او را خواست، تا این که او را یافت، با پایش به او زد و گفت:

برخیز جز برای ابوتراب بودن شایسته نیستی، آیا بر من خشمگین شدی هنگامی که میان مهاجران و انصار برادری افکندم، امّا میان تو و هیچ یک از آنان برادری برقرار نکردم؟ آیا راضی نمی شوی که نسبت به من در جایگاه هارون نسبت به موسی باشی، جز این که پس از من پیامبری نیست؟ آگاه باش! هر کس تو را دوست بدارد، امنیت و ایمان او را فرا می گیرد، و هر کس تو را دشمن دارد، خداوند او را به مرگ جاهلیت می میراند و به کردارش در اسلام حسابرسی می شود.»(2)

4_ روایت ابونعیم اصفهانی