درسنامه کلیات امامت صفحه 125

بیان اول: امام، تحقق بخش هدف خلقت

به تصریح قرآن کریم خداوند زمین را برای انسان خلق کرد،(1) و انسان را خلق کرد که با حرکت اختیاری از راه عبودیت و عبادت به هدف و کمال خویش برسد: «وَ مَا خَلَقْت الجِْنَّ وَ الانس إِلا لِیعْبُدُونِ».(2) انسان برای حرکت صحیح در این راه و نیل به کمال لایق خویش، به علت نارسایی و نقصان دانش (چه دانش عقلی و چه معرفت های حسی) نیاز به وحی و راهنمایی الهی دارد. لذا خداوند انبیای بزرگوار را برگزید و برای هدایت مبعوث نمود. پیامبر هم باید در مقام وحی معصوم باشد که پیام الهی صحیح و کامل در اختیار مردم قرار گیرد و همچنین باید خودش احکام را جامه عمل بپوشاند و مطابق علم خود رفتار کند و قولاً و عملاً دعوت کننده مردم به کمالات حقیقی باشد تا عذری بر مردم نماند و در تشخیص راه حق (به علت تفاوت قول و فعل) سرگردان نشوند.

بنابراین، بعد از پیامبر اسلام باید امامی همانند او در جامعه باشد، زیرا منظور خداوند از فرستادن پیامبران در صورتی تحقق میپذیرد و الطافش به حد کمال میرسد و حجت بر بندگان تمام میشود که تمام پیام های خدا بدون هیچ کم و زیادی در بین بشر محفوظ و باقی بماند و این مهم توسط جانشین پیامبر امکان پذیر میگردد. امام نیز باید علمی الهی داشته باشد تا با شناخت حقایق، کمالات انسانی در وی فعلیّت یافته باشد تا پیشرو قافله انسان ها باشد و با وجود دین در جامعه و حفظ پیام های الهی، افاضات و عنایات خدا قطع نشود و الّا با نابودی پیام های خدا (هر چند برخی از آن ها) هدف تکاملی برای انسان قابل دسترسی نخواهد بود و اگر انسان هدفی قابل دسترس نداشته باشد، وجود او لغو و بیهوده بوده و لذا به نابودی بشر منتهی میشود و نابودی بشر به معنای نابودی آسمان و زمین است، چرا که اینها برای بشر و در خدمت او بوده و با نابودی انسان وجود آن لغو خواهد بود.

پس باید همیشه در بین انسان ها، فردی کامل وجود داشته باشد که همواره مورد تأیید و افاضات خدا باشد. باید توجه داشت وجود چنین فردی دو اثر و نتیجه به همراه دارد: