درسنامه کلیات امامت صفحه 142

آیه دوم: اطاعت از اولوا الامر

اشاره

((یا أَیهَا الَّذینَ آمَنُوا أَطیعُوا اللَّهَ وَ أَطیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکمْ فَإِنْ تَنازَعْتُمْ فی شَی ءٍ فَرُدُّوهُ إِلَی اللَّهِ وَ الرَّسُولِ إِنْ کنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْیوْمِ الْآخِرِ ذلِک خَیرٌ وَ أَحْسَنُ تَأْویلاً))؛(1)

ای کسانی که ایمان آورده اید، خدا را اطاعت کنید و پیامبر و اولیای امر خود را [نیز] اطاعت کنید؛ پس هر گاه در امری [دینی] اختلاف نظر یافتید، اگر به خدا و روز بازپسین ایمان دارید، آن را به [کتاب] خدا و [سنت] پیامبر [او] عرضه بدارید، این بهتر و نیک فرجام تر است.

واژه امر بیش از 100 مورد در قرآن استعمال شده است. امر در لغت به دو صورت به کار رفته است:

1. امری که جمع آن «اوامر» است. این امر ضد نهی و به معنای طلب و فرمان بوده و به صورت مصدر و اسم مصدر کاربرد دارد. 2. امری که جمع آن «امور» است. این امر همواره اسم مصدر است و برای آن معناهایی مانند شأن، حال، حادثه و شیء ذکر شده است.(2)

ترکیب «اولی الامر» دو بار در قرآن به کار رفته است(3) که در هر دو آیه، به رسول عطف شده است. اولی الامر از دو کلمه «اولی» و «الامر» ترکیب یافته است. «اولی» به معنای صاحبان و مالکان، جمعی است که از لفظ خود مفردی ندارد. بعضی گفته اند: اسم جمع و

1- نساء/59.
2- مرکز فرهنگ و معارف قرآن، دائره المعارف قرآن کریم، ج 4، ص327.
3- نساء/59 و 83.