درسنامه کلیات امامت صفحه 347

استدلال اهل سنت بر انتخاب

اشاره

اهل سنت هرچند با امامیه بر درستی روش نص برای انتخاب امام هم عقیده هستند، ولی بر این باورند که به علت عدم وجود نص برای امامت فردی از مسلمانان، تنها روش مشروع در تعین امام، انتخاب و بیعت است که مورد اجماع صحابه پیامبر بوده و اجماع هم حجت شرعی است.(1)

تفتازانی می گوید: «امامت نزد اکثر فرقه ها (عموم اهل سنت) با اختیار اهل حل و عقد است».(2)

و در جای دیگر می گوید:

اینکه ما بیعت و اختیار را طریق می دانیم از این جهت است که طریق (برای اثبات امامت یک فرد) یا نص است و یا اختیار، و نص در مورد ابوبکر و علی منتفی است با آنکه امامت ابوبکر به اجماع ثابت است؛ و نیز اشتغال صحابه بعد از وفات پیامبر و کشته شدن عثمان، به اختیار امام و عقد بیعت بدون آنکه منکری باشد؛ پس اجماع است بر اینکه انتخاب راه تعیین امام است.(3)

1- رازی، فخرالدین، الأربعین فی أصول الدین، ج 2، ص269؛ آمدی، سیف الدین، أبکار الأفکار فی أصول الدین، ج 5، ص132.
2- شرح المقاصد، ج 5، ص253.
3- «لنا علی کون البیعه و الاختیار طریقا أن الطریق إما النص و إما الاختیار. و النص منتف فی حق أبی بکر (رضی اللّه تعالی عنه) مع کونه إماما بالإجماع، و کذا فی حق علی عند التحقیق. و أیضا اشتغل الصحابه (رضی اللّه تعالی عنهم) بعد وفاه النبی (صلی اللّه علیه و سلّم) و مقتل عثمان (رضی اللّه تعالی عنه) باختیار الإمام، و عقد البیعه من غیر نکیر، فکان إجماعا علی کونه طریقا»،( شرح المقاصد، ج 5، ص255).