مبانی نظری نبوت و امامت صفحه 133

1- صحیح بخاری، ج1 ، ص200، حدیث 784.

2- موطأ مالک، ج1، ص93.

«کُلّ سُنَّهٍ مِنْ سُنَنِ رسول الله قَد خُیِّلت حَتَّی الصَّلاه»(1) در طول دوران خلفا، تمام سنت های پیغمبر دستخوش تغییر شد، حتی نماز.

آنچنان همه چیز تغییر کرد که وقتی امیرالمؤمنین علیه السلام در هنگام خلافت، امام حسن علیه السلام را می فرستند که مردم را متذکر کند نماز تراویح را که به جماعت می خوانید بدعت است و ریشه در کتاب و سنت ندارد، مردم فریاد می کنند: «وا سُنّتا عمرا، وا سُنّتا عمرا» حضرت علی علیه السلام امام حسن علیه السلام را می خوانند که رها کن. ملاحظه فرمایید چگونه با وجود حضرت علی علیه السلام، در حالی که حجت الهی برای همه تمام بوده ولی جامعه حاضر نبود از آنچه در زمان خلفا به آن عادت کرده دست بردارد.

وضع خاص آیات مربوط به اهل البیت علیهم السلام در قرآن

به دستور خدا، آیاتِ مربوط به اهل البیت علیهم السلام در لابه لای بقیه ی آیات قرارگرفته تا به دلیل تعصبات قومی که هنوز در عمق روح مردم عربِ آن زمان باقی بوده، مردم حساسیت تعصب آمیز نسبت به اهل البیت علیهم السلام نشان ندهند و بر سرموضوع اهل البیت علیهم السلام معرکه نگیرند و یا آن قسمت از قرآن را که مربوط به اهل البیت است مطلقاً رها کنند و یا به حاشیه برانند. به عنوان مثال ملاحظه کنید چگونه آیه ای که بعد از ابلاغ ولایت علی علیه السلام آمده در بین یک آیه با موضوعی غیر از ابلاغ ولایت علی علیه السلام آمده قرآن می فرماید: