پاسداران وحی صفحه 230

که نافرمانی خدا و رسول خداست. زنان فرزندان عبدالمطلب به آن حضرت عرض کردند: پس این سوگواری برای چه کسی نگه داریم؟ امروز نزد ما مانند روز رحلت پبامبر صلی الله علیه و آله و علی و فاطمه و رقیّه و زینب و امّ کلثوم است.

آری، پیش گویی امیر مؤمنان علیه السلام و گفت و گوی حبیب بن مظاهر و میثم تمار و تأیید و تأکید رشید هجری و همین طور، گریستن محمّد حنفیه و گرد آمدنِ زنان خاندان عبدالمطلب، همه و همه، بیانگر آن است که شهادت امام، از پیش بر سر زبان ها افتاده بود و بسیاری از مسلمانان، به ویژه خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله، از این حادثۀ خونبار آگاه بودند، و می دانستند که امام حسین علیه السلام در این سفر، که به دعوت کوفیان راهی سوی عراق است، کشته خواهد شد. و آن چنان تحقّق این حادثه از پیش روشن بود که در میان پیروان ادیان دیگر نیز، آوازۀ آن در پیچیده بود. و ما در این جا، تنها به یک مورد بسنده می کنیم:

رأس الجالوت گوید: پدرم می گفت: هر گاه که از سرزمین کربلا می گذشتم به سرعت از آن جا دور می شدم. گفتم: برای چه؟ گفت:

در میان ما بر سر زبان ها افتاده بود که فرزند یکی از پیامبران در این سرزمین کشته خواهد شد و من می ترسیدم که مباد آن که کشته می شود من باشم، تا این که حسین علیه السلام به شهادت رسید، دانستیم که فرزند پیامبری که می گفتند، در این سرزمین کشته می شود، چه کسی است؟(1)