امامت پژوهی: بررسی دیدگاه امامیه٫ معتزله و اشاعره صفحه 375

سپس به سوی گروه مواجی که بسیاری از مهاجران در میان آنان بودند، رو کرد و گفت:

مردم! ما درباره شما و خودمان ان شاءاللّه از هر اقدام خیری کوتاهی نکرده ایم. علی علیه السلام را همه شما می شناسید و ما هیچ کس را نمی شناسیم که برای این مقام، از او شایسته تر و سزاوارتر باشد.

به دنبال این گفته، از آن گروه، جوابی شنید که قلبش شاد و خاطرش آسوده گردید: «ما همه راضی هستیم. او در نزد ما همان طور است که گفتی و بلکه از آن هم برتر». لذا همگی به سوی علی علیه السلام به راه افتادند. زبیر و طلحه نیز در میان آنان بودند. علی علیه السلام را به اجبار از خانه بیرون آوردند و به وی گفتند:

ای ابوالحسن! این شخص کشته شده است، مردم ناگزیر از داشتن یک پیشوا هستند و ما امروز کسی را بدین امر از تو مسحقتر، باسابقه تر و به رسول خدا صلی الله علیه و آله نزدیکتر نمی یابیم.

امام علیه السلام پاسخ داد: «نه شما چنین کاری کنید و نه من می کنم؛ زیرا من وزیر باشم، بهتر از آن است که امیر باشم». بار دیگر فریاد برآوردند: «تو مورد پسند همه ما هستی». سر خود را از روی امتناع تکان داد و گفت: «مردم! مرا به امر شما نیازی نیست. من با شما هستم، هر کس را انتخاب کردید، من به وی رضایت می دهم». مالک بن حرث (مالک اشتر) یکی از رهبران کوفه فریاد زد: «به خدا قسم که باید دستت را دراز کنی تا با تو بیعت کنم، یا باید برای بار سوم چشمت بر آن اشک ببارد!» امّا امام علیه السلام درباره او عجله به خرج نداد، بر او خشمگین نشد، بلکه در کمال آرامش خطاب به او و دیگر مردم گفت:

مردم! دست از من بدارید و دست به دامان دیگری شوید. ما امری را پذیرفته ایم که دارای رویها و رنگهای گوناگون است؛ نه عقلها زیر بار آن می روند و نه دلها بر آن استوار می شوند.(1)